اثربخشی مداخله ترکیبی طرحواره درمانی و درمان دلبستگی با مادران دارای طرحواره های ناسازگار اولیه و سبک دلبستگی ناایمن، بر مشکلات رفتاری کودکان

مقدمه: این مطالعه به بررسی اثر بخشی درمان ترکیبی طرحواره درمانی و درمان دلبستگی با مادران دارای طرحواره های ناسازگار اولیه و سبک دلبستگی ناایمن ، و مشکلات رفتاری کودکان پرداخت. روش: این پژوهش از نوع مطالعه تک آزمودنی طرح های تجربی ABA و نمونه گیری هدفمند بود. از بین مراجعه کنندگان به دفتر مشاوره و خدمات روانشناختی  وابسته به مرکز بهزیستی توانبخشی ۶  مادر که فرزند آنها مشکلات رفتاری داشتند و این مادران نیز طرحواره های ناسازگار و سبک دلبستگی ناایمن دارا بودند با ترتیب تصادفی و به صورت پله ای وارد مطالعه شدند. اندازه گیری با استفاده از پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یونگ ، مقیاس تجارب مربوط به روابط نزدیک و پرسشنامه اختلالات رفتاری راتر انجام شد. هر یک از مادران ۲۰ جلسه درمان ترکیبی طرحواره درمانی و درمان دلبستگی را دریافت کردند. یافته ها: میزان کاهش نشانه های مشکلات رفتاری کودکان نسبت به خط پایه از ۸۱/۲ درصد تا ۵۷/۲۷ درصد بود. به طور کل نمرات شدت علائم مشکلات رفتاری کودکان که توسط آزمودنی ها گزارش شد در مرحله مداخله و پیگیری نسبت به خط پایه کاهش یافت. نتیجه گیری: مداخله انجام شده با مادران در کاهش مشکلات رفتاری کودکان موثر بود ولی میزان کاهش علائم در آزمودنی های مختلف متفاوت بود.

کلیدواژه ها:

Behavioral Problems ، Attachment ، Schema ، مشکلات رفتاری ، دلبستگی ، طرحواره