بررسی تاثیر ۸ هفته برنامه ورزش آبی بر سطح کورتیزول، ضربان قلب استراحتی و استقامت قلبی تنفسی کودکان ۵ تا ۱۰ سال مبتلا به اوتیسم شهر همدان

مقدمه و هدف : سازگاری با تغییرات برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بسیار مشکل است. این افراد به دلیل اختلال در تعاملاتاجتماعی و برقراری ارتباط دارای سطوح بالای استرس هستند و نیز کمتر در فعالیت های بدنی شرکت می کنند، در نتیجه به طور پایه سطحکورتیزول و ضربان قلب استراحتی آنها بالا است. ازطرفی در فعالیت آبی کل بدن بدون هرگونه فشار و استرس اضافی میتواند ورزش کند ومحیط آبی گرم سبب افزایش کشیدگی طبیعی عضله و انجام حرکات بیشتر میشود، همچنین غوطه وری در آب باعث از بین رفتن محدودیتهای حرکتی مرتبط با جاذبه زمین میگردد. از این رو با توجه به موارد بیان شده می توان از ورزش های آبی برای کمک به کودکان ناتوان ذهنیو جسمی جهت کاهش سطح استرس و افزایش آمادگی جسمانی خصوصا قلبی ریوی استفاده نمود. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی اثرورزش آبی بر سطح کورتیزول، ضربان قلب استراحتی و استقامت قلبی تنفسی کودکان مبتلا به اوتیسم است. مواد و روشها : در این تحقیقتعداد ۱۱ کودک ۵ تا ۱۰ سال مبتلا به اوتیسم شرکت کردند که بعد از آزمایشات پزشکی و ارزیابی روانی، کودکان به مدت ۸ هفته به صورتدو بار در هفته تحت برنامه ورزش در آب قرار گرفتند. قبل و بعد از مداخله آزمایش کورتیزول ادراری، ارزیابی قلبی تنفسی توسط تست ۲۰متر شاتل ران و ضربان قلب استراحتی بوسیله فشارسنج بازویی سنجیده شد. نتایج : در این تحقیق نتایج آماری نشان دادند که ۸ هفته ورزشآبی بطور معناداری باعث کاهش سطح کورتیزول ادراری کودکان مبتلا به اوتیسم میشود (P<۰.۰۵). اما تاثیر معناداری بر ضربا ن قلباستراحتی و VO۲max نداشت (P>۰.۰۵).

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، کورتیزول ادراری ، ضربان فلب استراحتی ، استقامت قلبی تنفسی