بررسی ارتباط میان سطح فعالیت بدنی و امید به زندگی در مردان سالمند شهر تهران

مقدمه: کاهش سطح امید به زندگی از مهم ترین مشکلات سالمندان می باشد که منجر به تاثیرات منفی جسمانی و روانی در زندگی می شود. شناسایی مداخلات موثر در جهت افزایش امید به زندگی در سالمندان امری ضروری به منظور ارتقای سطح سلامت جامعه می باشد. لذا هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط میان سطح فعالیت بدنی و امید به زندگی در مردان سالمند شهر تهران بود. روش پژوهش: مطالعه حاضر از نوع توصیفی همبستگی همراه با طرح پرسشنامه بود. جامعه آماری این پژوهش را مردان سالمند بالای 60 سال شهر تهران تشکیل می دادند که 434 نفر از آن ها به صورت تصارفی از پارک های مناطق مختلی شهر تهران به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند. ابتدا اطلاعات دموگرافیک آزمورنی ها جمع آوری و ثبت شد. سپس از پرسشنامه های سطح فعالیت بدنی مخصوص سالمندان (PASE) و مقیاس امید بزرگسالان (Snyder) به منظور ارزیابی سطح فعالیت بدنی و امید به زندگی استفاره شد. همچنین،تجزیه وتحلیل آماری داده ها با استفاره از ضریب همبستگی پیرسیون و نرم افزار SPSS ورژن 11 انجام گرفت. یافته ها: نتایج به دست آمده حاکی از ارتباط مثبت و معنی دار میان سطح فعالیت بدنی کل P‹0.00، فعالیت بدنی در اوقات فراغت P‹0.000 فعالیت بدنی در خانه P‹0.000 و فعالیت بدنی در محیط کار P‹0.005 با سطح امید به زندگی بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش می توان بیان کرد که افزایش سطح فعالیت بدنی از طریق ورزش، برگزاری کلاس های تفریحی و فراهم کردن امکانات مناسب به عنوان راهکاری ایمن و مقرون به صرفه منجر به افزایش سطح امید به زندگی و سلامت سالمندان می شود.

کلیدواژه ها:

سالمند ، فعالیت بدنی ، امید به زندگی ، PASE ، Snyder