تعامل خطرپذیری و بازداری رفتاری در اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی با و بدون اختلال سلوک در مقایسه با کودکان عادی

مقدمه: اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی با تکانشگری و نقص در بازداری رفتاری همراه است، خطرپذیری نیز به عنوان جنبه ی مهمی از رفتار تکانشگرانه شناخته میشود.هدف: هدف پژوهش حاضر، مقایسه میزان خطرپذیری با در نظر گرفتن علایم بازداری رفتاری در کودکان دارای نشانه های نارسایی توجه/ بیش فعالی با و بدون اختلال سلوک، و مقایسه با کودکان عادی میباشد.روش: در این مطالعه علی- مقایسه ای، 37 کودک دارای نشانه های نارسایی توجه/ بیش فعالی (شامل 23 کودک دارای نارسایی توجه/ بیش فعالی و 14 کودک دارای نارسایی توجه/ بیش فعالی توام با علایم اختلال سلوک) از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب و گرایش به خطرپذیری و میزان بازداری رفتاری این کودکان به ترتیب با آزمون خطرپذیری بادکنکی (BART ) و آزمون برو-نرو (Go-Nogo) اندازهگیری و با نمرات 18 کودک عادی مورد مقایسه قرار گرفت. داده های بدست آمده با استفاده از روشهای تحلیل واریانس یک و چندمتغیره با متغیر کنترل مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد، کودکانی که علاوه بر ADHD نشانه های اختلال سلوک را دارا هستند، پیش از کنترل نقایص بازداری بالاترین نمرات را در شاخصهای خطرپذیری نسبت به سایر گروه ها کسب کردند (P<0/05)، اما پس از کنترل نقایص بازداری، تفاوت معناداری بین نمرات کودکان ADHD+CD و عادی در شاخصهای خطرپذیری مشاهده نشد؛ همچنین کودکان ADHD و عادی پیش و پس از کنترل نقایص بازداری رفتاری، در شاخصهای خطرپذیری تفاوت معناداری نداشتند.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش به نظر میرسد که تکانشگری کودکان ADHDنسبت به کودکان عادی عمدتا حاصل نقص در بازداری میباشد و این در حالی است که نقص در بازداری به تنهایی پیش بینی کننده رفتار پرخطر و سازش نایافته کودکان ADHD+CD نسبت به کودکان ADHD نبوده و میتواند تابعی از گرایش به خطرپذیری بالا نیز باشد.

کلیدواژه ها:

اختلال نارسایی توجه/ بیشفعالی ، اختلال سلوک ، بازداری رفتاری ، خطرپذی