بررسی نوآوری زمان و ریشه های آن در داستان های مدرن

داستانهای مدرن را میتوان قصه ی زمان نامید. به طوری که محققا میتوان گفت که زمان، هدف اصلی این قصه هاست. کشف ضمیر ناخودآگاه و پیچیدگی های دنیای ذهن که از پیامدهای فلسفه و روان شناسی مدرن است توجه به زمان ذهنی و عمق و گستردگی آن را در پی داشته است. داستانهای مدرن که تجلی گاه بسیاری از تحولات به وجودآمده در ذات مدرنیته به حساب می آیند با توجه به ویژگی های ذهن گرای خود این دگرگونی های زمانی را در خود تجربه کردند و نتیجه ی آن تحولاتی در به کارگیری زمان داستانی نظیر انعکاس عمق و گستردگی زمان، توجه به ابعاد چندگانه ی زمان، محوریت بخشی به زمان حال، انعکاس کشش زمانی متفاوت دنیای ذهن و... در داستانهای ذهن گرای مدرن بوده است. این پژوهش به روش کتابخانه ای نگاشته شده است و در نظر دارد با بیان آراء مهمترین اندیشمندان تاثیر گذار بر این امر، به بررسی نحوهی به کارگیری زمان در داستان های مدرن بپردازد و عنصر زمان را به عنوان یکی از دلایل تغییرات ساختاری این نوع داستانها مورد کند و کاو قرار دهد.

کلیدواژه ها:

داستان مدرن ، زمان ، زمان گردشی ، دیرند.