ارزیابی روش های تعیین ریسک نشست ناشی از تونل سازی در محیط های شهری

گسترش روزافزون حفاری زیرسطحی در محیطهای شهری به لحاظ محدودیت، فضای کاربری و همچنین عدم نظارت کافی امکان ایجاد نشست و آسیب به سازه های سطحی میگردد که تاکنون این امر باعث ایجاد خسارات فراوانی گردیده است. در مطالعات پیش و حین ساخت در زمینه تحلیل ریسک نشست تاکنون روشهای مختلفی از جمله استفاده از روش های دورسنجی و معیارهای تجزیه و تحلیل کیفی و کمی ریسک مورد بررسی قرار گرفته است. آنچه که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است مقایسه دو روش تحلیل ریسک نشست با استفاده از GIS و استفاده از روش محاسبات بر اساس مدلسازی عددی میباشد. در استفاده از روش سیستم اطلاعات جغرافیایی تشکیل بانک اطلاعاتی ساختمانها و تعیین پروفیل در نرمافزارهای سیستم اطلاعات جغرافیایی و در محاسبات با استفاده از روش عددی با استفاده از نرم افزار Bentley Geostructuralمحاسبات مرتبط صورت پذیرفته است. اما این دو روش مورد ارزیابی و مقایسه قرار نگرفته است وآنالیز نشست و رده بندی ریسک با این دو روش صورت پذیرفته است. پروفیل نشست در روش اول با استفاده از نرم افزار Plaxis محاسبه شده و سپس با استفاده از بانک اطلاعاتی در نرمافزار ARCGIS پیاده سازی شده است اما در روش دوم با استفاده از روشهای تحلیلی مانند Ground loss و سپس آنالیز آن با تلفیق هندسه مشخصات ساختمان و تونل ریسک نشست مرتبط با ساختمانهای پروژه مشخص گردیده است. نتایج این بررسی نشان میدهد که استفاده از روشهای عددی توصیف کمی و دقیقتری از تعیین ریسک نشست و در نتیجه کلاس آسیب به ساختمان مشخص میگردد همچنین میتوان هر قسمت از ساختمان را که دچار آسیب میگردد طبقه بندی نمود.

کلیدواژه ها:

ریسک نشست ، سیستم اطلاعات جغرافیایی ، روش نیمه تجربی ، محیط شهری ، تونل سازی