تاملی بر آثار حقوقی الحاق جمهوری اسلامی ایران به توافقنامه پاریس در خصوص تغییرات اقلیمی

آخرین سندی که در چارچوب کنوانسیون سازمان ملل متحلد در خصوص تغییرات اقلیمیبه منظور مقابله با تغییرات اقلیمی تنظیم شده، توافقنامه پاریس است. دولت ها برای الحاق بهتوافقنامه مذکور موظف به ارایه برنامه مشارکت ملی خود در خصوص کاهش انتشار و سازگاریبا تغییرات اقلیمی شده اند. بنابراین تعهدات دولت ها بر مبنای مشارکت ایشان قابل ارزیابیاست. عضویت دولت جمهوری اسلامی ایران در این توافقنامه و آثار حقوقی آن به ویژه با توجهبه شرایط اقتصادی کشور و وابستگی کشور به توسعه انرژی های فسیلی از زوایای گوناگون قابلبررسی است. در این مقاله ماهیت توافقنامه و آثار حقوقی الحاق به آن با توجه به کنوانسیونچارچوب و دیگر اسناد متناظر مورد توجه قرار گرفته است. پس از بررسی ماهیت و مفادتوافقنامه پاریس مشخص شد برخی تعهدات مندرج در توافقنامه پاریس قبلا در دیگر اسنادمتناظر مورد پذیرش قرار گرفته اند و از سوی دیگر، الحاق به توافقنامه پاریس به طور خاصتعهدات جدیدی با توجه به برنامه های ارایه شده برای دولت های عضو به همراه خواهد داشت؛به ویژه آنکه تکالیف مشخصی در زمینه شفافیت در ارایه اطلاعات و همکاری در کنترل پایبندیدولت ها در اجرای برنامه های ملی در توافقنامه مورد توجه قرار گرفته است. در نتیجه برایالحاق به توافقنامه پاریس ضروری است اقدامات متناسب توسط دولت در جهت تحقق اهداف وتکالیف مندرج در توافقنامه و برنامه مشارکت ملی انجام پذیرد تا علاوه بر بهره مندی ازهمکاری های بین المللی مندرج در توافقنامه با محدودیت های بین المللی ناشی از عدم پایبندیبه مفاد موافقتنامه مواجه نشود.

کلیدواژه ها:

پروتکل کیوتو ، تغییرات اقلیمی ، توافقنامه پاریس ، کنوانسیون چارچوب گازهای گلخانه ای گرمایش زمین