سهم اجتماع پذیری در طراحی معماری

این تحقیق بر آن است تا نقش اجتماع پذیری وتعاملات اجتماعی در محیط انسان ساخت را بر طراحی معماری مورد تحلیل و ارزیابی قرار دهد. در اینجا جامعه پذیری در فضاهای کالبدی به مثابه متغیر مستقلی است که برکیفیت طراحی معماری به عنوان متغیری وابسته موثر واقع میشود. فضاهای عمومی شهری به عنوان محیط هایانسان ساخت عموما مکان تعامل و رفتارهای جمعی هستند و نقش تحقق روح اجتماعی مطلوبیت جمعی را در خود دارند. برای تحقق روابط اجتماعی، توجه به ویژگی های اجتماع پذیری مکان اهمیت دارد. اجتماع پذیری فضای عمومی معماری، ماحصل حلقه های واسط منتج از فرایند همنشستی و همساختی، بین ویژگی های کالبدی-انسانی است که سنجش این فرایند و میزان آن، با چند معیار توضیح دهنده صورت گرفته است که عبارتند از:قابلیت برقراری تعاملات بین افراد غیر صمیمی، میزان تمایل به تعامل در فضا، میزان حضور در فضا و مراجعه به آن، احساس نیاز به تعامل، تعلق مکانی به فضا و مدت توقف در فضا، استنباط همبستگی های معنادار بین این معیارهای سنجش همنشستی و همساختی، با هر یک از عامل های کالبدی-انسانی شناسایی شده، منجر به شناخت میزان تاثیر و نوع ویژگی های کالبدی - فضایی و روانی-اجتماعی موثر در اجتماع پذیری فضای معماری شد.

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، تعاملات اجتماعی ، جامعه پذیری ، فضای عمومی معماری