بازتاب تعارض های ساختاری و محیطی در همکاری های منطقه ای جهان اسلام مطالعه موردی: سازمان همکاری اسلامی

مقاله حاضر از طریق به کارگیری رهیافت نوکارکردگرایی و با تاکید بر تعارضهای ساختاری و محیطی، زمینه های واگرایی در سازمان همکاری اسلامی را مورد بحث قرار میدهد. سازمان همکاری اسلامی بعد از سازمان ملل بزرگ ترین سازمان جهانی منطقه ای است، با این وجود برخلاف بسیاری از سازمانهای منطقه ای همچون اتحادیه اروپا، اتحادیه آفریقا در طول حیات خ ود عمیقا از کارکرد ضعیف رنج برده است. با عبور از سطوح سازمانی به چالشهای منطقهای و بین المللی، یافته های این مقاله نشان میدهد که تشکلی به نام سازمان همکاری اسلامی به رغم تبلیغات ایدیولوژیک، کارکرد خود را از دست داده و ناهمگونی اعضا با رویکردهای متعدد درباره سیاست، فرهنگ و اقتصاد، به ویژه در دهه اخیر و در مواجهه با چالش های نوظهور ناشی از جهانی شدن فرهنگ و سیاست، امکان همکاری در شکل اتحادیه ای اسلامی را برای کشورهای مسلمان از بین برده است. تحلیل نهایی این پژوهش آن است که کشورهای اسلامی در دهه های پیش رو ترجیح خواهند داد به سازمان هایی با گرایش های اقتصادی مشترک بپیوندند.

کلیدواژه ها:

سازمان همکاری اسلامی ، نوکارکردگرایی ، واگرایی ، تعارض سازمانی ، تعارض محیطی