ارزیابی گزینش به تنش خشکی حاصل از پلی اتیلن گلیکول در محیط هیدروپونیک در دوازده ژنوتیپ نخود Cicer arietinum L

تنش خشکی انتهای فصل، یکی از مهمترین عوامل کاهش عملکرد نخود، بهخصوص در ارقام دیررس بهشمار میرود. این آزمایش با هدف مطالعه تحمل به تنش خشکی در 12ژنوتیپ نخود، از طریق بررسی عکسالعمل خصوصیات ریشه و اندامهای هوایی آنها انجام شد. برای این منظور، تاثیر دو تیمار خشکی القاءشده با استفاده از پلیاتیلنگلیکول6000 درسطوح 3 -و 6 -بار و یک تیمار شاهد بدون تنش در محیط هیدروپونیک بر روی ژنوتیپهای مورد نظر، در گلخانه مورد بررسی قرار گرفت. دوهفته پس از اعمال تیمار، مقدار نسبی آب برگ، ارتفاع بوته، تعداد شاخه، طول ریشه اصلی، وزنخشک اندام هوایی و ریشه در ژنوتیپها اندازهگیری شد. شاخصهای کمی مقاومت و حساسیت به خشکی در ژنوتیپها بر اساس عملکرد زیستتوده محاسبه شد. نتایج نشان داد علاوه بر اختلاف معنیدار بین ژنوتیپها از نظر صفات مختلف، تنش خشکی باعث کاهش معنیدار مقدار نسبی آب برگ، ارتفاع بوته، تعداد شاخه جانبی و وزن خشک اندام هوایی وریشه و نیز افزایش طول ریشه در تیمار 3 -بار نسبت به تیمار شاهد، در ژنوتیپهای مورد مطالعه گردید. با بهرهگیری از شاخصهای مقاومت و ترسیم نمودار بایپلات و میانگین تولید زیستتوده، ژنوتیپهای MCC783 وMCC877 بهترتیببا 87/2 و 54/1گرم بر بوته، بیشترین و کمترین میزان مقاومت به خشکی را دارا بودند. بهطور کلی باوجود ارزیابی صفات مختلف تحمل به خشکی در شرایط هیدروپونیک و انتخاب بر اساس زیستتوده، ژنوتیپهای گزینششده در این شرایط،احتمالا با ژنوتیپهای گزینششده در شرایط طبیعی و عملکرد دانه مطابقت نداشته باشند.

کلیدواژه ها:

خصوصیات ریشه و اندام هوایی ، شاخصهای کمی مقاومت ، مقدار نسبی آب برگ ، نخود