دو کالبد از روح هنر: سینما شناسی معماری، معماری شناسی سینما

رابطه بین معماری و سینما (یکی هنری به قدمت انسان و دیگری جوانی صدساله) از نخستین روزهای پیدایش سینما که مقارن با زایش معماری مدرن است، برای هر دو گروه معماران و سینماگران جذاب بوده است. سینما و معماری اگرچه به مثابه دو هنر- صنعت مورد بررسی قرار می گیرند، مشترکانی به لحاظ ساختاری نیز دارند. کارکرد فضای معماری در سینما می تواند تشدید کننده احساسات، تولید جوی خاص و یا توصیفی از پیشینه محلی جهت بزرگنمایی زمینه تاریخی باشد. در این میان برای شناخت ویژگی های شهر، سینما از معماری به عنوان رسانه شهروندان جهت ارتباط هرچه غنی تر بهره جسته است. فیلم سازان با بهره گیری از معماری از طریق فضاسازی بصری به شخصیت پردازی، ایجاد هویت، خلق مکان و قابلیت باورپذیری می پردازند. هدف از پژوهش حاضر بررسی سینما و معماری به عنوان عناصر مکمل و هویت بخش فضا، ریتم و حرکت به عنوان الگوی مشترک معماری و سینما و همچنین بررسی چگونگی بازتاب این دو هنر در هویت شهر که به عقیده بسیاری از منتقدین نقطه شباهت ساختار معماری و سینما است، می باشد. جدایی ناپذیری توصیف سینمایی معماری و ماهیت سینمایی تجربه معماری، سبب تاثیرگذاری متقابل این دو هنر از بسیاری جنبه های گوناگون شده است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که از هر دید به رابطه ی بین معماری و سینما نگریسته شود، اشتراکات این دو هنر، خارج از سه منظر مفهومی (محتوایی)، استعاره ای (ارجاعی) و ابزاری (فن آوری های دیجیتال) نخواهد بود.

کلیدواژه ها:

معماری ، سینما ، فضا و مکان ، ریتم و حرکت ، هویت شهر