بررسی راه کارهای افزایش مهارت نویسندگی در دانش آموزان

ادبیات سوای دروس دیگر، جلوگاه دانش ها و بینش های روحی و معانی فراگیران است. اهمیت آن به اندازه ای است که بی تردید می توان آن را یکی از مهم ترین هدف های نهایی و جلوگاه دیگر دروس ادبیات به شمار آورد. یک دانش آموز ، ممکن است هیچ گاه در زندگی به بعضی از کلمه ها یا شعر های دشوار کتاب فارسی برخورد نکند ، و به کارش نیاید ، اما پیوسته به نوشتن نیاز دارد . یک نامه برای دوست . یک تقاضای ساده یا رسید برای گرفتن پرونده ی تحصیلی ، یک تعهد نامه تا زیبایی نوشته های ادبی و مقالات تحقیقی نشان می دهد که هر کس به نوشتن نیاز دارد. نوشتن خود یک هنر است. مانند یک نقاش که از تصاویر ذهنی نقشی می نگارد و مناظری می آفریند که قبلا دیده یا در کتابی خوانده است . نویسندگی تنها قدرت چیدن درست لغات و کلمات در یک جمله و یا پاراگراف نیست که به گونه ای شاعرانه جلوه کند، نویسندگی از تفکر ناشی می شود. هدف آموزش و پرورش باید آموختن نحوه درست اندیشیدن به دانش آموزان در هر سنی باشد . نوشتن فرصتی برای اندیشیدن، تجسم نمودن و به خاطر آوردن است. دیدگاه مشترک درباره ی نوشتن بدین قرار می باشد ، که نوشتن برقراری ارتباط و انتقال اطلاعات و عقاید از طریق نظامی از نشانه های مکتوب است . در واقع نوشتن یک آفرینش و خلاقیت تام است که در یک طرف آن خلق افکار و اندیشه ها و در طرف دیگر نظم بخشی این اندیشه ها در قالب های زبانی مورد نظر قرار دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، دانش آموز ، مدرسه ، نویسندگی