سیمای حضرت فاطمه (س) در شعر دوره عباسی با تکیه بر آثار سه شاعرشیعی؛ سیدحمیری،منصورنمری و دعبل خزاعی

شعر عربی هر چند توانست اندک از دین خود را نسبت به پیامبر اعظم وایمه (ع) ادا کند ولی با همه بالندگیش در ادوار درخشان خود هنوز مدیون ام ابیها(ع) است. شعر اعتقادی بیشتردر دو قالب مدح ومرثیه معنا مییابد. بیشتر مدایح، مربوط به پیامبر اکرم (ص) و امام علی(ع) و بیشتر مراثی، مربوط به امام حسین(ع) و حادثه دلخراش کربالست. به نظرمی رسد که حضرت زهرا (س) به عنوان تنها یادگار پیامبر (ص) اماالیمه و حلقه اتصال میان نبوت و امامت و نیز به عنوان یکی از بارزترین مصادیق عصمت که الزم است زندگی ایشان اسوه و سرمشق مسلمانان گردد، باید جایگاه ویژه در شعر اعتقادیعربی بخصوص شعر شیعه،داشته باشد. سیداسماعیل حمیری، منصورنمری ودعبل خزاعی سه شاعر سرشناس دوره عباسی هستند که بعضی از ایشان با لباس تقیه و با وجود جور و ستم حاکمان زمانه، بهترین مدایح و مراثی را برای ایمه شیعه (ع) و حضرت فاطمه(س) سروده اند. این مقاله برآن است با روش توصیفی و تحلیلی اشعار این سه شاعررا که با وجود محیط بسته سیاسی، حقایقی از زندگی ام االیمه را در شعر عربی بازتاب داده اند به تحلیل موردبررسی قراردهد.آنچه دراین میان قابل توجه است نیت صادق و خالص شعرای مورد بحث در مدایح و مراثی حضرت فاطمه (ع) می باشد که بدون چشم داشت و دریافت صله و پاداش با به خطرانداختن جان خویش اقدام به ذکر مناقب حضرتش نموده اند.

کلیدواژه ها:

حضرت فاطمه (ص) ، شعرعربی ، سیدحمیری ، منصور نمری ، دعبل خزاعی