بررسی الگوی گسترش شهر با استفاده از مدلهای کمی (نمونه موردی: شهر اهوا)

در شهرهای ایران نیز به علت نبود برنامه ریزی های دقیق و کارامد در زمینه کاربری زمین و در نتیجه عدم بهره گیری متناسب از ظرفیتها و استعداد های موجود در شهر و عدم رعایت صحیح الگوی استقرار جمعیت شاهد گسترش بی حد و مرز شهر در افق و در نهایت تخریب اراضی کشاورزی و به وجود آمدن مشکلات زیست محیطی دیگر هستیم که در ادبیات برنامه ریزی شهری این ویژگی های به الگوی پراکنده رویی Sprawl معروف گردیده است در سالهای اخیر توجه زیادی به این موضوع شده است شهر اهواز نیز مانند اکثر شهرهای دارای گسترش سریع بوده است و که سبب شده به بررسی مبحث پراکنده رویی در شهر اهواز بپردازیم جهت سنجش الگوی پراکنده رویی در شهر اهواز از مدلهای هلدرن، آنترپی شانون، ضریب جینی، و روشهای توصیفی (بررسی نسبت جمعیت و مساحت ساخته شده در مناطق، تراکم جمعیت، در بین مناطق و محلات، تعداد طبقات) استفاده گردید که نتایج حاصل نشان داد گسترش فیزیکی شهر دارای الگوی پراکنده رویی می باشد که این امر در ساختار فضایی شهر نارساییی های را ایجاد کرده است جهت فائق آمدن برای مسائل ناشی از گسترش شهر باید به الگوهای رشد هوشمند و شهر فشرده توجه شود.

کلیدواژه ها:

گسترش شهری ، پراکنده رویی ، مدلهای کمی ، شهر اهواز