حکمروایی خوب شهری: زمینه لازم جهت تحقق مدیریت شهری به مثابه نهاد اجتماعی

رشد فزاینده ابعاد شهرنشینی و شکلگیری مقیاسهای جدیدی از رشد شهری در طی چند دهه اخیر موجب شده استکه شهر و شهرسازی معاصر با چالشهای نوینی مواجه گردد. جمعیت شهری با سرعت زیادی خصوصاً در کشورهایکمتر توسعهیافته رو به افزایش است و پیشبینی میشود تا سال 2020 م، 66 درصد جمعیت جهان در شهرها مستقرشوند. شدت یافتن روزافزون مقیاس و گستردگی و نیز پیچیدگی مسائل شهرها نشاندهنده تغییرات زیادی است کهساختارهای جدید و تغییرات بنیادین را در ساختار مدیریتی طلب میکند و سبب شده است گرایش به سوی سیستمهاییبه وجود آید که در آن تصمیمات بزرگ و کوچک با اشتراک صاحبان منافع شهری اتخاذ شود. از سوی دیگرهویتزدایی و اتخاذ الگوهای ناپایدار توسعهای بر اثر ضعف یا عدم بهرهگیری از انگارههای مشارکتی و سیستمهایمطلوب مدیریت شهری، مسائل ایجاد شده را دوچندان کرده است.نوشتار حاضر استدلال میکند که برای گرهگشایی مسائل پیش گفته شده، استفاده از الگوهای خوب مدیریت شهری کهیاد میشود، ضروری است. حکمروایی خوب شهری به عنوان الگویی « حکمروایی خوب شهری » از آن تحت عنوانمردمسالار، از جمله مفاهیمی است که با مشارکت شهروندان و تغییر نقش و کارکردهای حاکمیت محلی همراه است.در مطالعه حاضر تلاش شده تا با بررسی مفاهیم، دیدگاهها و شاخصهای مرتبط با حکمروایی خوب شهری،پیشزمینههای تبدیل شهرداری به یک نهاد توانمندساز اجتماعی در عوض تأمینکننده کالاها و خدمات موردنیازشهروندان از طریق مشارکت خود ایشان واکاوی گردد

کلیدواژه ها:

توانمندسازی ، حکمروایی خوب شهری ، مدیریت شهری ، مشارکت شهروندی