اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل ابهام و ناگویی هیجانی زنان مطلقه مراجعه کننده به بهزیستی

زمینه و هدف: طلاق یکی از تجربه های تنش زای خانواده است که می تواند منجر به بروز تعارض و ناسازگاری در بین زوجین شود. هدف این پژوهش، تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل ابهام و ناگویی هیجانی زنان مطلقه مراجعه کننده به بهزیستی بود. روش: این پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری زنان مراجعه کننده به بهزیستی شهر تبریز در شش ماهه دوم سال ۰۲-۱۴۰۱ بود. از این بین تعداد ۴۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند در یکی از دو گروه آزمایش یا گواه (در هر گروه ۲۰ نفر) به روش گمارش تصادفی کاربندی شدند. شرکت کنندگان در پیش آزمون و پس آزمون پرسشنامه های تحمل ابهام (مکلین، ۱۹۹۳) و ناگویی هیجانی (تیلور و همکاران، ۱۹۹۷) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل ابهام و ناگویی هیجانی اثربخش بوده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل ابهام و ناگویی هیجانی و مولفه های آن اثربخش است. ازاین رو، پیشنهاد می شود درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به عنوان راهبردی اثربخش به روانشناسان و مشاوران آموزش داده شود تا در مداخله برای مراجعان با مشکلات هیجانی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

Acceptance and commitment therapy ، Tolerance of uncertainty ، Alexithymia ، Divorced women welfare ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، تحمل ابهام ، ناگویی هیجانی ، زنان مطلقه بهزیستی