پایداری ذات یا رویکرد معماری با بررسی نمونه موردی معماری بدوی (سیاه چادرعشایر) و معماری بومی (خانه های اقلیم گرم و خشک ) ایران

پس از انقلاب صنعتی ، ورود تکنولوژی ونیز افزایش جمعیت استفاده از سوخت های فسیلی و استفاده نادرست از زیست بوم و منابع طبیعی ، کره زمین در مناطق مختلف دچار تغییرات اقلیمی شد. این امر سبب ایجاد تغییراتی در کلیه رشته های مهندسی و سایر علوم شد، که به دنبال آن مدیریت منابع و سوخت های فسیلی ، کاهش گازهای گلخانه ای از اهمیت ویژه ای برخوردار گشت . که این مهم سبب شکل گیری واژه پایداری به عنوان یک رویکرد جدید و قابل تامل در اکثر کشورها بخصوص کشورهای صنعتی مطرح شد و کم کم در علومی ازجمله معماری و شهرسازی نیز ورود پیدا کرد و نتایج و راهکارهایی بروز و کارآمدی نیز در این زمینه حاصل شد و به مرور به عنوان یک سبک و شاید هم رویکرد موضوع اصلی اکثر پژوهش های متخصصین در علوم مختلف از جمله معماری گردید.حال نکته قابل تامل آنست که آیا واژه پایداری به عنوان یک سبک و یا رویکرد در معماری امروز ورود پیدا کرده؟ یا جزیی از ذات و فطرت معماری می باشد؟ بررسی ها در معماری بدوی و بومی ایران نشان می دهد، اصولی که در ساختارهای معماری بدوی و بومی گذشته ایران بکار گرفته شده است در تامل کامل با مفهوم امروزی پایداری می باشد و اگر در گذشته با توجه به نبود تکنولوژی به غیراز این راهکار برگرفته می شد آن بنا بلا استفاده می بود. حال در پژوهش پیش رو سعی بر آن است که به بررسی نمونه هایی از معماری بدوی (سیاه چادر عشایر) و معماری بومی (ساختار خانه های اقلیم گرم و خشک )با معیار های امروزی توسعه پایدار بپردازد.

کلیدواژه ها:

توسعه ی پایدار ، معماری بدوی ، معماری بومی ، سیاه چادر عشایر ، خانه های اقلیم گرم و خشک