بررسی تحولات ریخت شناسی و فناوری دست افزارهای سنگی در اواخر دوره پلیئستوسن جدید، مطالعه موردی: محوطه میرک

محوطه پارینه سنگی میرک در حاشیه شمالی کویر مرکزی ایران، شواهد قابل توجهی از سکونتگاه های انسانی در اواخر دوره پلیئستوسن، را ارائه می دهد. در مقاله حاضر، استقرارهای پارینه سنگی و دست افزارهای سنگی تپه شماره ۸ میرک با استفاده از چهارچوب لایه نگاری، گاهنگاری و رسوب شناسی بررسی و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.نتایج تحقیقات گذشته نشان می دهند که در این محوطه شامل سه دوره سکونت متمایز وجود دارد. دوره نخست، پارینه سنگی جدید شناخته شده و با استفاده از تکنیک پرتوتابی به روش تحریک نوری (OSL)، به دوره ای با قدمتی بین ۲۸.۰۰۰ تا ۲۱.۰۰۰ سال تاریخ گذاری شده است. دوره دوم شامل لایه میانی است که در بازه زمانی ۳۳.۰۰۰ تا ۲۶.۰۰۰ سال قرار دارد و ویژگی های ترکیبی از پارینه سنگی میانی و جدید را نشان می دهد. دوره سوم، لایه انتهایی است که به عنوان پارینه سنگی میانی شناخته شده و قدمتی در حدود ۵۵.۰۰۰ تا ۴۳.۰۰۰ سال دارد. این بررسی، نیاز به بررسی دقیق تر گذار از پارینه میانی به پارینه جدید درحاشیه شمالی کویر مرکزی را از جنبه های صنایع انتقالی نشان می دهد. مطالعات تغییرات گونه شناسی دست ساخته های سنگی، تحلیل های متریک و آماری نشان می دهد که تفاوت معناداری در ترکیب گونه شناسی بین دست افزارهای سنگی لایه دوم و سوم میرک وجود ندارد. این ثبات ممکن است به دلیل وجود جمعیت های بزرگ و انتقال اطلاعات فناورانه در منطقه شمال دشت کویر مرکزی، باعث ثبات روش های کاهش سنگ مادر و در نتیجه ثبات گونه فن شناسی یا روش های کاهش یکسان در مواد خام سنگی می شود.

کلیدواژه ها:

ابتدای پارینه سنگی جدید ، تراشه کشیده ، چشم‎ انداز پارینه سنگی میرک ، ریخت شناسی دست ساخته ‎های سنگی ، صنایع انتقالی