اهمیت تدریس در آموزش ابتدایی

در این مقاله به بررسی اهمیت تدریس در آموزش ابتدایی می پردازد.آموزش ابتدایی به عنوان اولین مرحله آموزش همگانی مطرح است ؛ البته آموزش پیش دبستانی به علت کمبود امکانات ، همگانی نمی باشد . از آنجا که برخی از خانواده ها ، از امکانات کافی مادی و فرهنگی برای آموزش محروم می باشند ، آموزش ابتدایی موجب کاهش نابرابری های فرهنگی می گردد. آموزش ابتدایی ،کودکان را برای مقاطع بالاتر آماده می کند وچنانچه ازنظر کمی وکیفی در سطح بالاتری ارائه شود،افت تحصیلی وترک تحصیل درمقاطع بعدی ،کمتر می شود . اگرآموزش ابتدایی درسطح گسترده ای صورت بگیرد و اکثریت یا تمام کودکان واجب التعلیم ایرانی را تحت پوشش قرار بدهد ، می تواند بی سوادی را در کشور ریشه کن کند. هدف عمده آموزش دوران ابتدایی ،پرورش استعدادها و قابلیت های بالقوه کودکان می باشد؛ لذا این آموزش ها درتمام دنیا تحت عنوان آموزش های عمومی درنظر گرفته می شود . آموزش وپرورش در دوره ابتدایی زیر بنای توسعه است چون آموزش و پرورش ،کودکان را به عنوان نیروهای آینده تربیت می کند . در دوره ی ابتدایی یادگیری شیوه ی عمل و یادگیری روش بسیار مهم است ،مثل یادگیری روش اندیشیدن ،روش برقراری ارتباط و … بعد روان شناختی آموزش نیز اهمیت بالایی دارد . روح کودک ظریف است وآسیب پذیراست وباید به علاقه ها ،نیازهای روحیه ی اودرتعیین روش تدریس توجه شود . کنجکاوی کودک امکان وفرصت بسیارمناسبی برای رشد فراهم می کند. آموزش و پرورش دردوره ی ابتدایی شدیدا آسیب پذیراست و نیزآمیخته ای ازفرصت ها وتهدید است که درزمان مناسب باید ازاین فرصت ها استفاده کرد وبه تهدیدها نیزتوجه داشت.

کلیدواژه ها:

تدریس ، آموزش ابتدایی ، برنامه ریزی