بررسی اثر خالص و اثر ترکیبی tDCS آندی ناحیه M۱ و ناحیه F۳ بر بهبود وضعیت روانشناختی مبتلایان به دیابت نوع ۲ دارای دردهای نوروپاتیک

هدف: دردهای نوروپاتی از عوارض شایع دیابت مزمن هستند که تاثیر منفی بر خلق و خوی بیماران دارند. بنابراین، این پژوهش با هدف تعیین اثر خالص و ترکیبی tDCS آندی ناحیه M۱ و ناحیه F۳ در کاهش پریشانی روانشناختی در مبتلایان به دیابت نوع ۲ دارای دردهای نوروپاتیک انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر، یک کار آزمایی بالینی تصادفی چهار گروهی دو سر کور می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر، کلیه بیماران ۴۵ تا ۶۵ ساله مبتلا به دیابت نوع ۲ عضو انجمن دیابت شهرستان بناب در زمستان ۱۴۰۰ و بهار ۱۴۰۱ بودند که توسط متخصصان، دارای دردهای نوروپاتیک شناسایی شده بودند. نمونه پژوهش ۴۸ تن بودند که به روش هدفمند و با توجه به ملاک های ورود و خروج انتخاب شدند. سپس، تخصیص تصادفی بیماران به ۴ گروه انجام گرفت. بیماران گروههای ۴ گانه به مدت ۱۲ جلسه، سه بار در هفته، مداخلات مربوط به خود را اخذ کردند. ابزار گردآوری اطلاعات، مقیاس ۴۲ سوالی افسردگی، اضطراب و استرس (DASS) بود. یافته ها: طبق نتایج، میانگین پریشانی روانی در مراحل پس آزمون، پیگیری ۱ ماهه و پیگیری ۳ ماهه، در مقایسه با مرحله پیش آزمون، بطور معناداری کاهش یافته بود. اما تفاوتی در میانگین نمرات پریشانی روانی بین سایر مراحل (پس آزمون، پیگیری ۱ ماهه، پیگیری ۳ ماهه) دیده نشد. یعنی حتی تا مرحله پیگیری ۳ ماهه، اثر مداخلات باقی مانده بود. نتیجه گیری: کاربرد تحریک الکتریکی فراجمجه ای، با توجه به پتانسیل درمانی که دارد، می تواند در بیماران دیابتی گسترش یابد.

کلیدواژه ها:

پریشانی روانی ، درد نوروپاتیک ، tDCS ، M۱ ، DLPFC