عوامل موثر بر شکل گیری توسعه میان افزا شهری

مسئله پراکنده رویی در شهرهای ایران و نحوه برخورد علمی و عالمانه با آن بر اساس تصمیم گیری های نامناسب و شتابزده از سوی دولت و همچنین شوراهای شهر و مدیران شهری نادیده گرفته شده است. پژوهش حاضر به دنبال آن است که ضمن معرفی الگوهای توسعه میان افزای شهری، به شناسایی سطوح میان افزا بر اساس شاخص های برگرفته از بررسی های انجام شده در مبانی نظری بپردازد و با مبنا قرار دادن توسعه درونی شهری، عوامل موثر بر سطوح توسعه میان افزای شهری را شناسایی و به سمت تبدیل شدن به مکان های شهری پایدار برای شهروندان هدایت کند. توسعه میان افزا نوعی بازتوسعه درون شهری است که توجه ویژه ای به شرایط و ظرفیت های درونی محدوده دارد و هدف آن استفاده بهینه از اراضی درون شهری است. این پژوهش با هدف معرفی رویکرد توسعه میان افزا به شناخت عوامل موثر در پیاده سازی آن بر اساس پژوهشهای جدید پرداخته است. این پژوهش از نوع مروری بوده جمع آوری اطلاعات به روش فیش برداری از مقالات معتبر داخلی و خارجی انجام گرفته و یافته های پژوهش در قالب ۶ دسته کلی طبقه بندی و به روش تحلیل عاملی اکتشافی در نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردیده است. نتایج نشان داد پس از تعیین بار عاملی هر یک از عوامل منتخب و مقادیر ویژه هر یک از ابعاد در نظر گرفته شده، بیشترین مقدار به بعد کالبدی و فضایی با میزان ۴. ۷۶۳ اختصاص یافت. پس از آن به ترتیب ابعاد دسترسی با مقدار ویژه ۴. ۶۳۹، مدیریتی با مقدار ۴. ۴۷۷، اقتصادی با مقدار ۴. ۴۶۹، اجتماعی و فرهنگی با مقدار ۴. ۴۵۵ و محیط زیستی با مقدار ۴. ۴۳۴ قرار دارند. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن بود که عوامل مدیریتی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، زیست محیطی و کالبدی و فضایی و وضعیت دسترسی بر روی توسعه فیزیکی شهرها به شیوه توسعه میان افزا تاثیرگذار بوده است و به ترتیب شرایط و عوامل کالبدی و فضایی، وضعیت دسترسی، عوامل مدیریتی، عوامل اقتصادی، عوامل اجتماعی و فرهنگی و عوامل زیست محیطی بیشترین تاثیر را بر توسعه میان افزای شهری دارند.

کلیدواژه ها:

توسعه میان افزا ، توسعه درون زا ، پراکنده رویی ، توسعه شهری.