تحلیل تطبیقی قوانین مربوط به کاربری زمین در چهارچوب حکمروایی اقلیمی چندسطحی (موردپژوهی: منطقه شهری قزوین)

شهرنشینی و تغییرات اقلیمی، دو پدیده جهانی هستند و به لحاظ ذاتی دارای همبستگی می باشند. کاربری زمین نیز به عنوان یکی از مهم ترین عوامل در این حوزه به شیوه های مختلف تغییرات اقلیمی را تحت تاثیر قرار می دهد. یکی از راهکارهای مدیریت این مسئله بکارگیری حکمروایی اقلیمی چندسطحی است که یک چهارچوب مفهومی انعطاف پذیر برای درک روابط بین شهرها، مناطق و دولت های ملی در مسائل مربوط به راهبردهای کاهش و سازگاری را فراهم می آورد. هدف از این پژوهش ارزیابی قوانین مربوط به کاربری زمین با توجه به معیارهای شیوه اختیارات در چهارچوب حکمروایی اقلیمی چندسطحی در منطقه شهری قزوین بوده است. در این مطالعه از روش پژوهش اسنادی و فن بازبینی نظام مند متون و به منظور انطباق معیارهای شیوه اختیارات و مواد قانونی در قوانین و مقررات مورد بررسی، از روش تطبیقی–تحلیلی استفاده شده است. در این راستا ۱۰ قانون ناظر به وجود موادی که در آن ها به مسئولین نهادهای محلی وظایف و اختیاراتی را در حوزه برنامه ریزی کاربری زمین اعطا کرده است، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج مطالعه حاکی از آن است که چالش هایی همچون تاثیر سیاست ها و راهبردهای اسناد توسعه ای بر تصمیمات، اختلاف میان تصمیمات و اسناد بالادستی، تفاوت در ماهیت مراجع بررسی و صدور مجوزها، خلاء های قانونی در ارتباط با قانون های مرتبط و تناقض در اجرا در حوزه برنامه ریزی کاربری زمین در منطقه شهری قزوین وجود دارد و برخی تصمیم گیری ها در سطوح محلی بر اساس اختیارات واگذار شده کمتری اتخاذ شده و اقدامات منتج از آن بیشتر در معرض آسیب است.

کلیدواژه ها:

منطقه شهری قزوین ، حکمروایی اقلیمی چندسطحی ، کاربری زمین ، حکمروایی از طریق اختیارات ، قوانین و مقررات