خوانش نشانه شناسانه نمادهای آب و آتش در شعر شفیعی کدکنی و آدونیس بر اساس الگوی «چارلز پیرس»

برای درک شعر نو که سرشار از نشانه­ هاست، پیروی از یک الگوی خاص نشانه­ شناسی ضروری می­ نماید. از جمله این الگوها، الگوی چارلز پیرس است. پیرس یکی از بنیان­گذاران و صاحب­نظران مشهور نشانه ­شناسی است که با ارائه یک الگوی سه­ وجهی شامل بازنمون، موضوع و تفسیر، بن­ مایه­ های معنایی نشانه­ ها را مشخص می ­سازد. درواقع با ارتباط این سه وجه است که معنای اصلی نشانه ­ها به دست می­ آید. شفیعی­ کدکنی و آدونیس، دو شاعر نوپرداز شعر فارسی و عربی هستند که از نشانه ­های طبیعی به­ خصوص آب و آتش به وفور در شعر خود استفاده کرده­ اند و آن را دستاویز محکمی برای القای معانی مورد نظر خود قرارداده­ اند. پژوهش حاضر می­ کوشد، تا به شیوه توصیفی-تحلیلی و با استفاده از الگوی نشانه ­شناسی پیرس به کشف لایه ­های معنایی و کارکرد نمادهای آب و آتش در اشعار این دو شاعر بپردازد. از نتایج این پژوهش و معناهایی که از واژه ­های آب و آتش در اشعار این دو شاعر به دست می ­آید، می­ توان به جریان­داشتن، تزکیه­ گری و پاک­ کنندگی، دگردیسی، نابودگری، زندگی، تجدد، عظمت و شکوه گذشته، جنگ، زایشی­ نو و عشق و احساسات اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

نشانه شناسی پیرس ، آب ، آتش ، شفیعی کدکنی ، آدونیس