بررسی آزمایشگاهی اثر عمق پایاب بر بیشینه عمق آبشستگی پایه پل با تجمع اجسام شناور

تعیین مقادیر بیشینه عمق آبشستگی موضعی در اطراف پایه های پل در بسترهای رسوبی همواره از موارد مهم مهندسی رودخانه می باشد. در مواقع سیلابی با حمل اجسامی از قبیل شاخ و برگ درختان، این اجسام در بالادست پایه های پل اغلب به شکل مکعب مستطیل تجمع یافته و تغییراتی را بر مقادیر آبشستگی می گذارند. در این پژوهش با رویکردی آزمایشگاهی به بررسی اثر عمق پایاب بر مقادیر بیشینه عمق آبشستگی با حضور اجسام شناور در بالادست آن پرداخته شده است . برای این منظور ۲۰ آزمایش با عمق های پایاب کانال ۳ تا ۹ سانتی متر برای سه حالت مختلف پایه پل تنها (شاهد)، اجسام شناور همتراز با بستر رسوبی (مدفون) و اجسام شناور بالاتر از تراز بستر رسوبی (آزاد) اجرا گردید. نتایج نشان داد تجمع اجسام شناور بیشینه عمق آبشستگی پایه پل را افزایش می دهد که این تغییرات در حالت آزاد به مراتب بیشتر است . همچنین با کاهش عمق پایاب در دبی ثابت ، عدد فرود افزایش یافته و در نتیجه عمق آبشستگی افزایش می یابد. بیشترین افزایش عمق آبشستگی در عمق پایاب ۴ سانتی متر در حالت آزاد و به میزان ۶۰ درصد نسبت به حالت شاهد می باشد.

کلیدواژه ها:

پایه پل ، زمان آبشستگی تعادلی ، عمق پایاب ، بستر رودخانه ، جسم شناور