بررسی اثرات الاژیک اسید بر آسیب حاد کبدی ناشی از تیواستامید و انسفالوپاتی متعاقب آن در موش های صحرائی

سابقه و هدف: الاژیک اسید یک ترکیب پلی فنولی طبیعی با خاصیت آنتی اکسیدان بالقوه است که در بیش تر میوه ها، دانه ها و سبزیجات وجود دارد. در این مطالعه اثرات تجویز الاژیک اسید در مدل آسیب کبدی ناشی از تیواستامید در موش های صحرائی مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه تجربی تعداد ۶۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی ۲۰۰گرم، به طور تصادفی به ۶ گروه ۱۰ تایی تقسیم شدند. آسیب کبدی با تجویز mg/kg ۱۰۰ تیواستامید در سه روز متوالی به صورت تک دوز ایجاد شد. سپس دوزهای مختلف الاژیک اسید (۱۰، ۲۵ و۵۰ میلی گرم بر کیلوگرم) به مدت سه روز متوالی به صورت تک دوز به موش های بیمار تجویز شد. در نهایت ۲۴ ساعت پس از آخرین تزریق، فاکتورهای بیوشیمیایی (ALP، AST ALT، LDH، بیلی روبین و پروتئین تام)، مارکرهای استرس اکسیداتیو (LPO،ROS ،FRAP،GSH)، غلظت یون آمونیوم و فعالیت حرکتی موش ها مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: تیواستامید منجر به آسیب کبدی شد که خود را به صورت افزایش معنی دار فاکتورهای بیوشیمیایی سرم و مارکرهای استرس اکسیداتیو نشان داد(۰/۰۵>P). علاوه بر این میزان یون آمونیوم در پلاسما، به عنوان فاکتور کلیدی موثر در انسفالوپاتی کبدی، در حیوانات دریافت کننده تیواستامید به میزان بسیار زیادی افزایش داشت(۰/۰۵>P). تجویز الاژیک اسید در دوزهای مختلف به طور چشمگیری آسیب های کبدی و غلظت آمونیوم پلاسما را کاهش داد(۰/۰۵>P). استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که الاژیک اسید از طریق فعالیت های آنتی اکسیدانی موجب کاهش آسیب کبدی ناشی از تیواستامید می شود.

کلیدواژه ها:

thioacetamide ، liver damage ، plasma ammonium ، ellagic acid ، oxidative stress ، تیواستامید ، آسیب کبدی ، آمونیوم پلاسما ، الاژیک اسید ، استرس اکسیداتیو