اثر بخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر تحمل پریشانی وتاب آوری ماداران دارای دانش آموز کم توان ذهنی

مقدمه:عقب ماندگی ذهنی اختلالی ست که از کودکی نمایان می شودو با عملکرد عقلانی زیر متوسط (هوشبهر ۷۰ یا کمتر) مشخص می شود. هدف از این پژوهش اثربخشیرفتار درمانی دیالکتیکی بر تحمل پریشانی وتاب آوری مادران دارای فرزندان کم توان ذهنی شهر زاهدان بود..روش کار: روش پژوهش، نیمه آزمایشی و از نوع طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل مادران دانش آموزان کم توان ذهنی شهر زاهدان در سال ۱۳۹۹ بود. یافته ها:یافته ها نشان داد که نمره کلی تحمل پریشانی و تاب آوری در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون در قیاس با گروه کنترل افزایش یافته است. در کل نتایج نشان داد که تفاوت میانگین های نمرات ابعاد تاب آوری و نمرات ابعاد تحمل پریشانی در گروه درمانی آموزش رفتار درمانی دیالکتیکی و کنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد بحث و نتیجه گیری:. درمجموع نتایج پژوهش حاضر بیان کننده این بود که رفتاردرمانی دیالکتیکی بر تحمل پریشانی و تاب آوری ماداران دارای کودکان کم توان ذهنی موثر بوده است.بنابراین با توجه به یافته های به دست آمده می توان این درمان را به عنوان یک روش کارا جهت افزایش تحمل پریشانی و تاب آوری در مادران دارای کودکان کم توان ذهنی پیشنهاد داد.

کلیدواژه ها:

رفتار درمانی دیالکتیکی ، تحمل پریشانی ، تاب آوری ، مادران ، کم توان ذهنی