برآورد پارامترهای دوزیمتری پلاک های چشمی ۱۰۶Ru/۱۰۶Rh در براکی تراپی تومورهای ملانومای کوچک Uvea با استفاده از روش شبیه سازی مونت کارلو

سابقه و هدف: اپلیکاتورهای مقعر چشمی با منبع بتازای روتنیوم- ۱۰۶ در براکی تراپی تومورهای درون چشمی دارای استفاده بسیار وسیعی هستند و همین امر باعث شده است تا نیاز به دانستن توزیع دوز دقیق ناشی از تابش بتای این پلاک ها به تومور و بافت های سالم مجاور آن بیش تر حس شود. هدف این پژوهش محاسبه سه بعدی توزیع دوز سه پلاک CCA، CCB، و CGD در یک مدل چشم انسان با استفاده از کد MCNP-۴C، جهت درمان ملانوم Uvea با ضخامت ۵ میلی متر از سطح صلبیه چشم است. مواد و روش ها: در این راستا قسمت های مختلف چشم اعم از صلبیه، مشیمیه، شبکیه، قرنیه و غیره و هم چنین پلاک های ۱۰۶Ru با مشخصات واقعیشان در کد، شبیه سازی گردید و میزان آهنگ دوز برای سه پلاک در بافت تومور و هم چنین بافت های حساس چشم مورد مطالعه قرار گرفته شد. یافته ها: براساس نتایج به دست آمده و هم چنین اصل ALARA در براکی تراپی که هدف آن رساندن دوز ماکزیمم به بافت توموری و دوز مینیمم به بافت های سالم اطراف تومور است، آگاهی کامل از شکل و سایز تومور، قبل از استفاده از این پلاک ها برای درمان، الزامی بوده و در جهت کمینه سازی دوز ناخواسته بافت های سالم مجاور، استفاده از پلاک CA در درمان تومورهای کوچک، تا عمق ۵ میلی متر توصیه می گردد. استنتاج: پلاک CCA با کم ترین میزان جذب دوز در بافت های سالم اطراف تومور مانند لنز و صلبیه چشم به ازای دوز یکسان تومور، دارای نتایج بهتر درمانی نسبت به دیگر پلاک های مورد مطالعه بوده و در نتیجه برای درمان تومورهای کوچک، استفاده از این نوع پلاک توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

Ophthalmic applicators brachytherapy ، Ru-۱۰۶ plaques ، dosimetry of ocular plaques ، MCNP-۴C code ، براکی تراپی تومورهای چشمی ، پلاک های Ru-۱۰۶ ، دوزیمتری پلاک های چشمی ، کد MCNP-۴C