تاثیر فنی توئین بر پلاریزه شدن پاسخ های ایمنی در آنسفالومیلیت تجربی خود ایمن (EAE)

سابقه و هدف: آنسفالومیلیت تجربی خودایمن (EAE) مدل تجربی مولتیپل اسکلروزیس است. شاخصه اصلی این بیماری یک التهاب عصبی خود ایمن است که به دنبال حمله لنفوسیت های خود واکنش گر ایجاد می گردد. مطالعات قبلی اثرات مستقیم نروپروتکتیو فنی توئین را در EAE نشان داده است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات ایمونومودولاتوری فنی توئین در EAE بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، EAE توسط نخاع هموژنیزه شده خوکچه هندی و ادجوانت کامل فروند در رت های نژاد ویستار القاء شد. سپس رت ها در دوگروه ۷راسی قرار گرفتند. درمان با فنی توئین (mg/Kg ۵۰ روزانه) از زمان بروز علائم درمانگاهی در گروه درمانی (روز ۱۲) آغاز گشت. هم زمان، گروه کنترل تنها حلال دارو را دریافت نمودند. علائم تا زمان کشتار رت ها (روز ۳۶) روزانه ثبت گردید. میزان تکثیر به وسیله آزمون MTT و میزان تولید سایتوکاین ها به وسیله ELISA و در بین سلول های طحالی سنجیده شد. یافته ها: تجویز فنی توئین پس از بروز علائم به طور معنی داری موجب تخفیف شدت علائم بالینی و بهبود وزن گیری رت های مبتلا به EAE گشت. فنی توئین موجب کاهش سطح سایتوکاین های پیش التهابی TNF-α، ۱۷-IL و IFN-γ در سوپ رویی کشت سلول های طحال شد (۰۰۱/۰< p). با این حال سطح سایتوکاین ضد التهابی ۱۰IL- تغییر معنی داری نیافت. شدت تکثیر لنفوسیتی نیز در رت های گروه تیمار نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری یافت (۰۰۱/۰< p). استنتاج: فنی توئین علاوه بر اثرات مستقیم نوروپروتکتیو از طریق تعدیل واکنش های ایمنی نیز می تواند موجب بهبود EAE شود.

کلیدواژه ها:

multiple sclerosis ، experimental autoimmune encephalomyelitis ، phenytoin ، مولتیپل اسکلروزیس ، آنسفالومیلیت تجربی خودایمن ، فنی توئین