تاثیر نانوذرات تیتانا در پرتودرمانی: یک بررسی درون تنی در مدل حیوانی

سابقه و هدف: از میان سرطان های مختلف، شیوع سرطان پستان در بین زنان بیش تر بوده است که یکی از روش های درمان آن پرتودرمانی می باشد و برای بالابردن بازده آن از حساس کننده های پرتوی استفاده می شود. از جمله این حساس کننده ها، نانوذرات می باشند که با ایجاد استرس اکسیداتیو و ایجاد رادیکال های آزاد، اثر هم افزایی با تابش دارند. هدف از این مطالعه بررسی اثر هم زمان نانوذره TiO۲ و پرتودرمانی سرطان پستان در مدل حیوانی بوده است. مواد و روش ها: در مطالعه تجربی حاضر پس از القای تومور آدنوکارسینومای پستان در موش Balb/C ، موش ها به صورت تصادفی به گروه های کنترل، تزریق آناتاز با دوز mg/kg ۵ و دوز mg/kg ۱۰ با و بدون تابش، تزریق روتایل با دوز mg/kg ۵ و mg/kg با و بدون تابش ۱۰ و تابش تقسیم بندی شده و روند درمان در گروه های مختلف با ارزیابی سایز تومور مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در گروه های نانوذره آناتاز با و بدون پرتودرمانی مقادیرحجم، حجم نسبی و درصد حجم نسبی، به ترتیب افزایش کم و کاهش قابل توجهی را نشان داد. در گروه های روتایل با و بدون پرتودرمانی این پارامترها به ترتیب افزایش خیلی کم و افزایش قابل توجهی داشت. IR برای گروه های آناتاز با و بدون پرتودرمانی کاهش و به مقدار منفی و سپس افزایش و به مقدار صفر و مثبت رسید و درگروه های روتایل با و بدون پرتودرمانی تغییرات کمی داشت. استنتاج: نانوذره TiO۲ به دلیل تولید ROS سبب افزایش حساسیت پرتوی سلول های توموری می شوند. کریستال های آناتاز به دلیل سطح بزرگ تر، فعالیت فوتوکاتالیکی بیش تر و تولید رادیکال آزاد بیش تر نسبت به کریستال های روتایل موثرترند.

کلیدواژه ها:

radiotherapy ، radiation sensitizer ، TiO۲ nanoparticle ، سرطان ، پرتودرمانی ، حساس کننده پرتویی ، نانوذره TiO۲