تاثیر مداخلات تمرینی بر تعادل ورزشکاران ایرانی دارای بی ثباتی مچ پا ، مقاله مروری

هدف: اسپرین مچ پا شایع ­ترین آسیب در بین ورزشکاران می ­باشد که معمولا منجر به بی ­ثباتی مچ پا می­ شود. پروتکل­ های تمرینی مختلفی به منظور بهبود بی ­ثباتی مچ پا و بهبود تعادل ورزشکاران اجرا شده است. از این رو هدف از پژوهش حاضر، مروری بر تاثیر مداخلات تمرینی بر تعادل ورزشکاران دارای بی ­ثباتی مچ پا بود. روش بررسی: جستجوی جامع الکترونیک در پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی، بانک اطلاعات نشریات کشور، پایگاه استنادی علوم جهان اسلام و مرکز منطقه ­ای اطلاع ­رسانی علوم و فناوری با محدوده زمانی ۱۳۸۰ تا ۱۴۰۰ و کلیدواژه ­های تعادل، ثبات پاسچر، بی­ثباتی مزمن، بی­ثباتی عملکردی و اسپرین مچ پا صورت گرفت. مطالعه حاضر به روش مروری سیستماتیک PRISMA می­باشد. یافته ­ها: تعداد ۱۸ مقاله براساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند. مداخلات تمرینی اعمال شده در ۹۴/۴ از مطالعات مورد بررسی باعث بهبود معنادار تعادل در ورزشکاران دارای بی ­ثباتی مچ پا شده است. تمرینات ترکیبی (اجرای بیش از یک نوع تمرین در پروتکل) نسبت به تمرینات مجزا در بهبود تعادل تاثیر بیشتری دارد. نتیجه ­گیری: احتمال دارد که مداخلات تمرینی بررسی شده، خصوصا تمرینات ترکیبی بتواند به بخش اصلی جلسات بازتوانی ورزشکاران تبدیل شود و در رابطه با تمرینات ترکیبی، رشته ­های ورزشی بانوان و نوجوانان پژوهش­ های بیشتری صورت گیرد زیرا با بررسی در جنسیت و رده ­های سنی متفاوت و همچنین ارتقاء کیفیت مطالعات، می ­­توان به نتایج ارزشمندتری دست یافت.

کلیدواژه ها:

تمرین ، تعادل ، بی ثباتی مچ پا ، ورزشکار