کاوش کیفی زمینه های شکل گیری بی معنایی در میان پرستاران"

بی معنایی، به طور معمول به عنوان یکی از پیامدهای عمده از خود بیگانگی مطرح شده که امروزه نگرانی های مربوط به چگونگی ساخت معنا در شرایط اجتماعی را در سازمان های بوروکرات به همراه داشته است. لذا هدف از تحقیق حاضر، تبیین زمینه های شکل گیری بی معنایی در میان پرستاران بیمارستان های دولتی شهر یزد است. با استفاده از رویکرد کیفی و روش نظریه زمینه ای و با نمونه گیری نظری و هدفمند ۲۰ نفر از پرستاران بیمارستان های دولتی شهر یزد انتخاب و با آن ها مصاحبه های عمیقی صورت پذیرفت. فرایند نمونه گیری نظری تا مرحله اشباع داده ها ادامه یافت. داده های گردآوری شده با استفاده از کدگذاری باز، محوری و گزینشی تحلیل شد. یافته ها شامل ۱۶ مقوله اصلی (از جمله آنها می توان به کاغذبازی: فوبیای گزارش، کنش ارتباطی تحریف شده همراه/پرستار، بحران مدیریت صحنه و کار عاطفی عمودی جنسیتی، عواطف تجربی رهایی بخش، مدیریت سیستمی عمودی، مساله مندی روابط اجتماعی نام برد) و یک مقوله هسته (سازماندهی بی معنایی در بین پرستاران)، مدل پارادایمی و طرح واره نظری بودند.  نتایج حاکی از آن بود که زیست بی معنایی پرستاران به طورعمده به دنبال وضعیت بروکراسی مدرج در بیمارستان ها به وجود می آید و این وضعیت به طور مداوم در حوزه های مختلف بازتولید می شود. مقاومت پرستاران در قالب استراتژی های کنش/واکنش در نهایت به هنجارسازی بی معنایی در میان پرستاران منجر می شود.

کلیدواژه ها:

بیگانگی ، بی معنایی ، نظریه زمینه ای ، پرستاران ، بیمارستان