بررسی شعر موج ناب فارسی؛ از سرآغاز تا سرانجام

«موج ناب» گرایشی است در شعر فارسی معاصر که از زایش­های جریان شعر «موج نو» به شمار می­آید. «موج ناب» در میانه دهه پنجاه خورشیدی با حمایت و کوشش منوچهر آتشی و معرفی آن از طریق مجله تماشا پاگرفت. پایه­گذاران حلقه نخست موج ناب، پنج شاعر جوان به نام­های سیدعلی صالحی، هرمز علی­پور، آریا آریاپور، یارمحمد اسدپور و سیروس رادمنش بودند. خاستگاه اصلی این موج، نخست، شهر نفتی مسجد سلیمان در جنوب غربی ایران بود، سپس با استقبال نشریاتی هم­چون تماشا و بنیاد، این نحوه سرودن علاقه­مندان بسیاری در سراسر ایران یافت. دو رخداد عظیم و دگرگون­کننده انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی از یک سو و از دست رفتن پایگاه­های رسانه­ای آن از سوی دیگر، موجب کم فروغ شدن و رفته ­رفته به خاموشی گراییدن این موج گردید و شاعران آن در میانه دهه شصت هر کدام سرمشق­های تازه­ای را در سرودن پی گرفتند.تعهد گریزی و فردگرایی، کم­توجهی به عنصر اندیشه و محتوا، اقلیم گرایی، گریز از وزن و گرایش به زبان نثر، آشنایی­زدایی، هنجارگریزی در نحو زبان، تاکید بر تقطیع ویژه، تصویرگرایی و کشف روابط جدید و تجریدی میان اشیا، بهره گیری از زبانی عاطفی و گاه مبهم، توجه به فرم و شکل بیان، ایجاز و بسامد بالای واژگان اقلیمی و عناصر طبیعت بومی در شعر از مهم ترین ویژگی های این موج شعر است.

کلیدواژه ها:

موج نو ، موج ناب ، شعر معاصر ، منوچهر آتشی ، هوشنگ چالنگی