جلوه های عرفان در اشعار عبدالباقی مجددی

عرفان، طریقه حق راه شناخت خداست، شناختی که بر پایه ی حالتی روحانی حاصل می گردد ،به واسطه ارتباط مستقیم و بی واسطه ای است که سالک با ذات حق دارد. این ارتباط که ماحصل کشف و شهودات غیبی بوده، بر خلاف عقل و منطق ایجاد می گردد و خارج از حیطه ی درک افراد عادی است. عارف تجارب حاصل از این سفر روحانی را که با مدد پیر با توسل به زهد و ریاضت، مراقبه، عزلت نشینی و پشت پا زدن بر خواهش ها و تمایلات نفسانی با هدف وصول به حق آغاز می نماید، گاه در قالب الفاظ و کنایاتی هرچند نامفهوم و گاه با معنای دو پهلو بیان می کند، آنچه هم اکنون اصطلاحات عرفانی را شکل داده است. این مقاله به بررسی اصطلاحات عرفانی به کار رفته در دیوان غزلیات عبدالباقی مجددی عارف و شاعر نامدار افغانستان می پردازد. از جمله اصطلاحات عرفانی در اشعار باقی می توان به ادب، انس، تجرد، تجلی، توبه، توحید، توکل، جذبه، حیرت و... اشاره کرد. کاربرد این اصطلاحات در قالب غزل از مقام شامخ او نزد اهل ادب و عرفان حکایت دارد.

کلیدواژه ها:

عبدالباقی مجددی ، دیوان اشعار ، عرفان ، اصطلاحات عرفانی