اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی والدگری، همدلی زناشویی و کیفیت زندگی زنان مبتلاء به میگرن

زمینه و هدف: میگرن شایع ترین سندرم سردرد اولیه بدون هیچگونه علت خاص می باشد که بر ابعاد جسمانی، روانی، اجتماعی، کیفیت زندگی از نظر سلامتی و بهداشتی اثر منفی می گذارد. میگرن یک اختلال دوره ای و گاهی پیش رونده مزمن است و بیماری های مزمن به صورت مادالعمر در نقش ها، شیوه زندگی، بستری شدن مکرر، مشکلات اقتصادی، کاهش تعاملات اجتماعی بین افراد خانواده و فشارهای روانی برای بیمار و خانواده تغییر ایجاد می نماید. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی والدگری، همدلی زناشویی و کیفیت زندگی زنان مبتلاء به میگرن انجام شد.روش پژوهش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و طرح آن به صورت پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران مبتلا به میگرن شهر تهران در سال ۱۴۰۱ بود. نمونه مورد مطالعه شامل ۴۰ بیمار مبتلا به میگرن که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه گواه جایگزین شدند. ابزار گردآوری شامل پرسشنامه های شدت میگرن (MSS)، خودکارآمدی والدگری (PSQ)، همدلی زناشویی (MEQ) و کیفیت زندگی (QOLQ) بود. گروه آزمایش ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای درمان میتنبی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند، ولی گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. در انتها داده های به دست آمده با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره تحلیل شدند.یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و هیجان در بیماران مبتلا به میگرن به صورت معناداری موجب افزایش خودکارآمدی والدگری، همدلی زناشویی و کیفیت زندگی گردید (۰/۰۱>P). نتیجه گیری: بر اساس یافته های بدست آمده می توان نتیجه گیری کرد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توانسته است باعث افزایش خودکارآمدی والدگری، همدلی زناشویی و کیفیت زندگی زنان مبتلاء به میگرن شود. از آنجایی سردردهای میگرنی در بلندمدت می توان موجب کاهش سلامت روانی و رضایت زناشویی زوجین گردد، لازم است مداخلات روانشناختی کارآمدی اتخاذ گردد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، خودکارآمدی والدگری ، همدلی زناشویی ، کیفیت زندگی ، میگرن