بررسی نقش بهره گیری از تکنولوژی های انرژی خورشیدی در کاهش ردپای کربن و اهمیت آن در دستیابی به اهداف توسعه پایدار

با پیشرفت تکنولوژی ها، افزایش تقاضای مصرف انرژی و همینطور محدود بودن منابع فسیلی و آلایندگی های ناشی از آن ها، حرکت به سمت استفاده از انرژی های تجدیدپذیر به عنوان یک فرصت تلقی می گردد. این درحالیست که تامین انرژی بسیاری از کشور ها شدیدا به سوخت های فسیلی وابسته است و به همین دلیل، نظرات و نگرش ها به سوی تسلط بر یک سیستم انرژی پایدار، به ویژه انرژی های تجدید پذیر و با آلودگی کم است. ایران حدود ۲ % از کل انتشار ۲CO در سال ۲۰۱۷ را در جهان داشته است. درحالی که پتانسیل ایران در زمینه استفاده از انرژی خورشیدی به گونه ای است که تنها با استفاده از ۱ % مساحت کشور می توان تمام نیاز های انرژی کشور را تامین کرد. با این حال روند توسعه انرژی خورشیدی در ایران با روند جهانی قابل قیاس نمی باشد.در این میان اتحادیه اروپا مسیری را برای رسیدن به ۴۶ % کاهش گازهای گلخانه ای تا سال ۲۰۳۰ دنبال می کند. از آنجایی که برخی از گزینه های تکنولوژیک در سناریوهای مختلف کربن زدایی ممکن است تا ۲۰۳۰ به بلوغ کافی نرسند، فناوری هایی مانند انرژی بادی و خورشیدی باید این شکاف راپر کنند. این یک انتخاب بدون پشیمانی است زیرا هر دو در حال حاضر جزو مناسب ترین فناوری های تولید برق هستند. چشم اندازهای مهم در رابطه با تحقیقات خورشیدی، با حرکت فعلی به سمت کربن زدایی در جهان است. بنابراین، کاهش گرمایش جهانی از طریق جایگزینی منابع انرژی مبتنی بر زغال سنگ و گاز با انرژی خورشیدی در نهایت از نظر زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی برای دستیابی به توسعه پایدار مفید خواهد بود. همچنین باید سرمایه گذاری در منابع انرژی تجدیدپذیر برای کاهش آلودگی های محیط زیستی تقویت گردد و انرژی اضافی ناشی از گسترش اقتصادی باید به منابع انرژی های پاک تر تبدیل شود، چرا که اقدام مفیدی برای مدیریت و کاهش ردپای کربن محسوب می گردد.

کلیدواژه ها:

ردپای کربن ، انرژی خورشیدی ، انرژی تجدید پذیر ، گازهای گلخانه ای ، سوخت فسیلی ، توسعه پایدار.