استرس اکسیداتیو در آبشش کاراس طلایی :(Carassius auratus) اثر سمیت دی-۲- اتیل هگزیل فتالات (DEHP)

دی-۲- اتیل هگزیل فتالات (DEHP) به عنوان یک فتالات پرکاربرد، و به علت سمیت سلولی و مقاومتی که در برابر تجزیه شدن دارد، مورد توجه عموم محققین قرار گرفته است . غلظت های زیاد از DEHP در محیط های مختلف شامل خاک، آب و رسوبات قابل ردیابی هستند. در آبهای آلوده فتالاتها از مسیر پوست ، آبشش و دستگاه گوارش به درون بدن ماهیان وارد می شوند. هدف ما در مطالعه حاضر ارزیابی سمیت احتمالی DEHP در بافت آبشش ماهی کاراس طلایی (Carassius auratus) در تحت شرایط آزمایشگاهی بود. ابتدا LC۵۰ حاد ۹۶ ساعته (۲۵/۶ > میلی گرم در لیتر) با استفاده از روش Probit محاسبه گردید. در ادامهسه غلظت زیر حدکشندگی از DEHP LC۵۰ یعنی ۱/۵th, ۱/۱۰th & ۱/۲۰th برای ۷ و ۱۴ روز در طی آزمایشات استفاده شدند. در انتهای کار، نمونه های آبشش خارج و از آنان هوموژنیت تهیه شد. یافته های ما نشان داد که تیمار DEHP از یک سو موجب افزایش محتوی پراکسیداسیون لیپیدی (LPO/MDA) و میزان پروتیین های کاربولینه (CP) شده، و از سوی دیگر سبب کاهش ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC) در هوموژنیت آبشش ماهیان شده است . رویهم رفته ، تیمارهای DEHP به عنوان یک آلاینده موجود در منابع آبی باعث القای استرس اکسیداتیو درآبشش ماهی Carassius auratus شده که منجر به اختلال تنفسی می شود.

کلیدواژه ها:

فتالات ، آلودگی آب ، آبشش ، کاراس طلایی ، استرس اکسیداتیو.