بررسی وضعیت ردپای کربن در بخش حمل و نقل و ارائه راهکار هایی پایدار جهت کاهش و کنترل

امروزه بخش انرژی به عنوان یکی از بزرگترین مصرف کنندگان منابع طبیعی شناخته می شود. انرژی منشا انتشار حدود ۷۵ % گازهای گلخانه ای در دنیا می باشد. از مهمترین علل آلودگی های هوا ناشی از بخش مصرف انرژی، احتراق سوخت های فسیلی است. در این میان بخش حمل و نقل نزدیک به ۲۰ % کل انتشار (CO(۲ در جهان و نزدیک به ۳۷ % از انتشار (CO(۲ از بخش های مصرف نهایی را تشکیل می دهد. گاز(CO(۲ به عنوان شکل غالب آلودگی منتشر شده از موتورهای احتراق داخلی شناخته می شود. از آنجایی که گازهای گلخانه ای محرک اصلی تغییرات اقلیم بوده، تثبیت شرایط اقلیمی مستلزم کاهش سریع و پایدار انتشار آن ها می باشد. در حال حاضر سناریوی کربن صفر خالص تاسال ۲۰۵۰ مستلزم کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در بخش حمل و نقل تا ۵.۷ گیگا تن تا سال ۲۰۳۰ می باشد. در غیر این صورت بدون اقدام اضافی، سیاست های فعلی منجر به گرمایش جهانی تا ۲.۸ درجه سانتیگراد در این قرن می شود. از این رو برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای بخش حمل و نقل به طیف وسیعی از استراتژی ها از جمله افزایش کارایی خودرو، کاهش محتوای کربن سوخت ها، کاهش مسافت سفر با وسیله نقلیه، بهبود وضعیت حمل و نقل عمومی، واقعی سازی قیمت انرژی، مالیات بر سوخت و توافقات داوطلبانه با صنعت برای بهبود بهره وری سوخت خودرو ها احتیاج است.

کلیدواژه ها:

ردپای کربن ، حمل ونقل ، سوخت فسیلی ، گازهای گلخانه ای ، دی اکسید کربن ، ارزیابی چرخه عمر