مقایسه استرس والدگری، رضایتمندی و کارکرد خانواده مادران کودکان دارای اتیسم با مادران کودکان دارای رشد معمول

هدف: همان طور که مطالعات نشان داده است، معلولیت فرزندان در خانواده مانع از آن می شود که خانواده بتواند کارکردهای متعارف خود را به نحو مطلوب داشته باشد، لذا در این خصوص نیازمند توجه و همیاری است. پژوهش حاضر سعی دارد استرس والدگری، رضایتمندی و کارکرد خانواده مادرانی که دارای کودک اتیسم هستند را بررسی کند و آن را با مادران دارای کودک با رشد معمول، مورد مقایسه قرار دهد. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع علی - مقایسه ای و جامعه آماری آن شامل کلیه مادران دارای کودک اتیسم و کودک دارای رشد معمول شهر تهران بود. ۸۵ نفر از مادران کودک دارای رشد معمول با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای و ۵۸ نفر از مادران دارای کودک اتیسم به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. در این پژوهش از مقیاس استرس والدینی بری و جونز (۱۹۹۵)، مقیاس رضایتمندی خانواده السون و ویلسون (۱۹۸۹) و پرسش نامه کارکرد خانواده السون و همکاران (۱۹۸۵) به عنوان ابزار استفاده گردید. یافته ها: نتایج با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد که بین استرس والدگری، رضایتمندی و کارکرد خانواده های دارای کودک اتیسم با کودک دارای رشد معمول تفاوت معنی داری وجود دارد (۰۵/۰ ≥P). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که استرس والدگری در مادران کودکان دارای اتیسم نسبت به والدین کودکان دارای رشد معمول بیشتر و رضایتمندی و کارکرد خانواده آنان ضعیف تر است که این نتیجه می تواند به خاطر ویژگی های این کودکان باشد، بنابراین توجه به وضعیت سلامت و حمایت از والدین دارای کودک اتیسم توصیه می شود. لذا پیشنهاد می شود در مراکز آموزش و توان بخشی کودکان مبتلا به اتیسم برنامه هایی جهت ارتقای سلامت روان والدین به خصوص مادران طراحی گردد.

کلیدواژه ها:

Parental stress ، Family satisfaction ، Family functioning ، Autism ، استرس والدگری ، رضایتمندی خانواده ، کارکرد خانواده ، اتیسم