اثربخشی واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر کاهش رفتارهای سهل انگارانه و افزایش مسئولیت پذیری دانشجویان

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر کاهش سهل انگاری و افزایش مسئولیتپذیری در دانشجویان دختر اجرا شد. روش پژوهش حاضر نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش دانشجویان کارشناسی دانشگاه عالمه طباطبایی بودند که با استفاده از روش نمونهگیری خوشهای دانشکدههای حقوق و علوم اجتماعی انتخاب و سپس از بین دانشجویان مقطع کارشناسی این دو دانشکده ۱۰۰نفر که در فاصله سنی ۱۹تا ۲۴سال بودند انتخاب شدند. پرسشنامههای سهلانگاری و مسئولیتپذیری در مورد این ۱۰۰دانشجوی دختر مقطع کارشناسی اجرا و در نهایت تعداد ۲۴نفر از دانشجویانی که باالترین نمره را از پرسشنامه سهلانگاری و پائینترین نمره را از پرسشنامه مسئولیتپذیری کسب کرده بودند بهطور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل که تعداد هر گروه ۱۲نفر بود جایگزین شدند. برای اندازهگیری مسئولیتپذیری و سهلانگاری اعضای نمونه از پرسشنامه هایسهلانگاری تاکمن (۱۹۹۵)و مسئولیتپذیری کردلو(۱۳۸۹)استفاده شد. پس از اجرای پرسشنامه ها روی هر دو گروه کنترل و آزمایش، اعضای گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه و هر جلسه بهمدت ۹۰دقیقه در جلسات واقعیت درمانی شرکت کردند، هیچیک از اعضای گروه کنترل در جلسات واقعیت درمانی شرکت نداشتند. پس از اتمام دوره واقعیت درمانی، پرسشنامه ها مجددا در مورد هر دو گروه اجرا شد. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار ۲۳-Spss تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش واقعیت درمانی، سهل انگاری را در دانشجویان کاهش و مسئولیت پذیری را در آنان افزایش میدهد.

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانی ، سهل انگاری ، مسئولیت پذیری