بررسی وضعیت لباس مفهومی از دیدگاه هنرمندان فعال در این حوزه در ایران (دهه ۱۳۸۰)

بعد از دهه ۶۰ میلادی، لباس به عنوان مفهومی هنری مد نظر قرار گرفت و هنرمندان با استفاده از تلفیق لباس با ویژگیهای هنرهای تجسمی، حالات و صفات انسانی، حرکات اندام، و گاه تواناییهای بازیگری، مفاهیم مورد نظر خود را به نمایش گذاشتند و از آن در قالب چیدمان، اجرا، ویدئو، عکاسی، و غیره برای خلق اثر هنری و ارتباط با مخاطبان اثر بهره جستند. هدف اصلی چنین لباسهایی صرفا پوشش بدن انسان نیست، بلکه نمایش صفات، احساسات، و اندیشههای انسان است. هدف این پژوهش، بررسی وضعیت و جایگاه لباس مفهومی، دلایل وضع موجود آن، و راهکارهای توسعه و گسترش این حوزه از هنر از دیدگاه هنرمندان فعال در این حوزه در ایران بود. این پژوهش از منظر دادههای تحقیق، کیفی بود و شرکتکنندگان آن به صورت هدفمند انتخاب شدند. ابزار جمعآوری دادهها نیز مصاحبه نیمهطراحی شده بود. اطلاعات جمعآوری شده از طریق مصاحبههای حضوری و پست الکترونیک، پس از ضبط و تبدیل به متون یادداشت شده، کدگذاری شدند و سپس مقوله ها و الگوهای موجود در آنها استخراج و تحلیل شدند. نتایج این پژوهش حاکی از این است که این حوزه از هنر در ایران رشد چشمگیری ندارد. بر اساس یافتهها، مهمترین دلایل گسترش نیافتن حوزه لباس مفهومی در ایران را میتوان مربوط به کمبود منابع نظری، عدم شناخت، و استقبال نکردن مخاطبان از این حوزه و وجود محدودیتهای متعدد اجتماعی، فرهنگی، و سیاسی دانست. .

کلیدواژه ها:

: آثار لباس مفهومی در ایران ، جایگاه لباس مفهومی در ایران ، لباس مفهومی