بسترهای خدماتی- عمرانی در ارتقاء کیفیت زندگی شهری

کیفیت زندگی شهری یکی از مهمترین حوزه های مطالعات شهری در کشورهای مختلف به شمار می رود که دارای مولفه های چندگانه ی اجتماعی، محیطی و اقتصادی می باشد. توجه به این شاخص ها در شهرها بدلیل نقش آن به عنوان ابزاری کارآمد در مدیریت و برنامه ریزی شهری و به طور کلی تعیین میزان قابل زیست بودن شهرها فزونی یافته است. امروزه کیفیت زندگی شهری به عنوان کلیدی ترین مفهوم در برنامه ریزی شهری است. بر این اساس در بسیاری از کشور های توسعه یافته، برنامه ریزان در تلاش برای نمایش سطوح کیفیت زندگی در سطوح مختلف جغرافیایی هستند. هدف این مقاله بسترهای خدماتی- عمرانی در ارتقاء کیفیت زندگی شهری با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. در نتیجه می توان گفت گسترش ناموزون شهر موجب کاهش سطح کیفیت زندگی شهروندان می شود، امری که در کلان شهرها با موضوع حاشیه نشینی و یا اسکان غیر رسمی بسیار مورد توجه است، در حالی که تعیین سطح و سرانه حداقلی برای محلات بدون در نظر گرفتن ابعاد اجتماعی، زیست محیطی، فرهنگی و اقتصادی به عنوان یک راه حل حداقلی مورد توجه قرار گرفته است. برنامه ریزی کالبدی راهی برای رسیدن به سطح کیفیت زندگی مناسب ساکنان شهرهاست، که این برنامه ریزی می بایست با شناسایی وضع موجود، توانمندی های بالقوه و بالفعل با شناخت محیط در بخش های طبیعی، اجتماعی، اقتصادی و کالبدی صورت پذیرد. با نگاهی عمیق به شهر با هدف شناخت و دست یابی تعریفی جامع از آن، این نکته مشهود است که شهر از گستره ای فیزیکی و کالبدی ساخته شده از ابنیه و فضاهای متعدد پر و خالی است که در پیوندهای تنگاتنگ با جامعه گسترده و وسیع انسانی ساکن آن شکل گرفته و بوجود آمده است.

کلیدواژه ها:

بسترهای خدماتی ، خدمات عمرانی