مکانیسم عمل ژن باروری Fec B۱ در گوسفند و ارزیابی اهمیت انتقال آن به توده های بومی کشور

افزایش بهره وری و کارایی تولید و تولیدمثل از اهداف اصلی در پرورش نشخوارکنندگان کوچک، بخصوص گوسفند می باشد. یکی از این متداول ترین روش ها جهت افزایش کارایی تولیدمثلی، اصلاح نژاد و پرورش نژادهای (توده های) دارای ژن باروری یا چندقلوزایی Fec B می باشد. ژن FecB ، ژن اصلی مسئول افزایش تعداد فولیکول های تخمک گذار است که ابتدا در گوسفند Booroola Merino شناسایی شد. در خصوص نحوه عملکرد این ژن گزارشات مختلفی به چاپ رسیده است. افزایش غلظت گنادوتروپین ها در پلاسما در پاسخ هیپوفیز به هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (بخصوص هورمون تحریک کننده رشد فولیکول)، کاهش سرکوب هورمون تحریک کننده رشد فولیکول طی مراحل رشد موج های فولیکولی و اثرات موضعی بر رشد فولیکول های تخمدانی و فراساختار تخمک در مراحل اولیه رشد فولیکول ها از عوامل شناخته شده در افزایش تعداد فولیکول های تخمک گذار در گوسفندان دارای ژن مربوطه در مقایسه با فاقد ژن ها می باشند. با توجه به اهمیت افزایش تولید و تولیدمثل، انتقال هرچه بیشتر این ژن به اکوتیپ های داخلی کشور (با رویکرد حفظ فنوتیپ) می تواند یک اقدام عملی و موثر جهت افزایش بازدهی گوسفندداری های صنعتی و سنتی در کشورمان باشد.

کلیدواژه ها:

ژن FecB ، ، چند قلوزایی ، گوسفند بومی