نمونه برداری دنباله دار شته های Rhopalosiphum maidis و Schizaphis graminum (Hem.: Aphididae) در مزارع گندم منطقه باجگاه، استان فارس
محل انتشار: نامه انجمن حشره شناسی ایران، دوره: 34، شماره: 4
سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 166
فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JESI-34-4_002
تاریخ نمایه سازی: 21 دی 1401
چکیده مقاله:
طی نمونه برداری هایی که در سال زراعی ۹۰- ۱۳۸۹ از شته های Rhopalosiphum maidis F. و Schizaphis graminum R. در مزارع گندم منطقه باجگاه، استان فارس، انجام شد، پراکنش فضایی و مدل های نمونه گیری دنباله ای با دقت ثابت مورد مطالعه قرار گرفت. برای این منظور دو مزرعه دو هکتاری انتخاب و به صورت هفتگی نمونه برداری انجام شد. در هر تاریخ تعداد ۲۰۰ بوته گندم به طور تصادفی انتخاب و تعداد شته های آن ها شمارش شد. براساس مقدار RV، بهترین واحد نمونه چهار ساقه محاسبه شد. این داده ها برای تعیین الگوی توزیع فضایی جمعیت شته به دو روش رگرسیونی Taylor و Iwao مورد استفاده قرار گرفت. براساس این دو روش، توزیع شته های R. maidis و S. graminum در مزارع گندم تجمعی بود. همچنین، مقدار ضریب تبیین (R۲)، روش Taylor را مناسب تر از روش Iwao نشان داد. باتوجه به معنی دار نشدن شیب خط رگرسیون بین دو گونه R. maidis و S. graminum، مدل Green یکسانی برای این دو گونه ارایه شد. در این مدل، در سطوح دقت ۱۵/۰ ، ۲۵/۰ و ۳/۰، به ترتیب ۲۰، ۱۲ و ۹ عدد نمونه (چهار ساقه) مورد نیاز بود. مقایسه روش Green با روش متداول نمونه برداری نشان داد که در سطوح دقت ۱۵/۰، ۲۵/۰ و ۳/۰، تعداد نمونه مورد نیاز به ترتیب ۰۵/۱ ± ۸/۷۷، ۹۱/۰ ± ۳/۷۸ و ۸۱/۰ ± ۴/۸۱ درصد کاهش یافت. بر اساس مدل Wilson و Room، زمانی که میانگین جمعیت شته های R. maidis و S. graminum، ۶/۱، ۸۶/۳ و ۶۲/۵ عدد در یک واحد نمونه بود، نسبت آلودگی بوته های گندم در مزرعه به ترتیب به ۵۰/۰، ۷۵/۰ و ۸۵/۰ رسید. بنابراین، با افزایش درصد آلودگی نمونه ها، تعداد نمونه لازم کاهش خواهد یافت.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
وجیهه سلطانی قاسملو
Department of Plant Protection, College of Agriculture, Shiraz University, Shiraz, Iran.
مریم آل عصفور
Department of Plant Protection, College of Agriculture, Shiraz University, Shiraz, Iran.
عبدالامیر محیسنی
Agricultural and Natural Resource Research Center of Lorestan, Khorramabad, Iran.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :