بررسی روشهای کنترل و رفع صیقلی شدن روسازی آسفالتی و بتنی

امروزه با رشد صنعت حمل و نقل زمینی شاهد افزایش چشمگیر در تعداد دفعات عبور وسایل نقلیه و نیز وزن محورهای وسایل نقلیه سنگین در سطح شبکه راه ها هستیم که پیامد این قضیه افزایش تصادفات در راه ها می باشد. لذا انجام مطالعاتو تحقیقات به منظور یافتن راه حلهای مناسب در جهت کاهش تصادفات، افزایش ایمنی و رضایت کاربران راه امری ضروری است. در این میان تمامی اجزای تشکیل دهنده مخلوط آسفالتی نقش مهمی را در نحوه عملکرد رویه آسفالتی ایفاء میکنند و اگرچه چسبنده قیری ( قیر خالص یا اصلاح شده) جزء مهمی محسوب میگردد، اما افزایش کیفیت اسکلت معدنی که بیش از ۹۰ درصد مخلوط را تشکیل میدهد، استقامت و دوام مخلوط را تضمین مینماید و از تغییر شکلهای دائمیو لغزنده شدن رویه پس از عبور بار ترافیکی جلوگیری میکند.یکی از عوامل موثر در وقوع تصادفات وضعیت سطح جاده ها از لحاظ مقاومت لغزندگی می باشد . در این مقاله اثر دانه بندی مخلوط آسفالتی ، تاثیردرصد قیر مصرفی در مخلوط آسفالتی و همچنین اثر نوع و جنس سنگدانه در مقاومت لغزشی مورد بررسی قرار می گیرد که می توان گفت نمونه های آسفالتی با دانه بندی باز مقاومت لغزشی بالاتری نسبت به همان نمونه های آسفالتی که با دانه بندی پیوسته ساخته شده اند دارند. مقاومت لغزندگی نمونه های آسفالتی با افزایش درصد قیر کاهش می یابدکه شدت این کاهش در نمونه های آسفالتی با دانه بندی پیوسته بیشتر است و استفاده از سنگدانه های سرباره آهن گدازی در مخلوط های آسفالتی موجب افزایش مقاومت لغزندگی میشود .

کلیدواژه ها:

مقاومت لغزندگی ، آونگ انگلیسی ، سرباره آهن گداز ، آسفالت صیقلی