بهره گیری از ظرفیت های معماری ایرانی با بکارگیری مصالح نوین در راستای تحقق معماری پایدار

گسترش جمعیت و نیاز روزافزون به ساخت وساز،کمبود منابع و ذخایر وایجاد آلودگی در محیط زیست همگی باعث شده تا بحث توسعه پایدار و پایداری یکی از مهمترین مباحث در همه زمینه ها باشد . امروزه با تغییر زندگی شهری نقش استفاده از تجهیزات و سیستم های جدید در ساختمان ها بیش ازپیش مورد توجه قرار گرفته است . اهمیت انتخاب و استفاده صحیح مواد ، مصالح و متریال ها در ساختمان از اهمیت ویژه ای برخوردار است . پیشرفت تکنولوژی های جدید و استفاده از مصالح نوین هماهنگ با طبیعت می تواند نقش بسزایی بر سلامتی و حفظ محیط زیست ایفا کند . استفاده از مصالح هوشمند که مطابق با تغییرات و شرایط محیطی واکنش نشان داده و رنگ و شکل خود را طبق نیاز محیط تغییرمی دهند و به طور کامل با محیط پیرامون خود درتبادل هستند تاثیرچشم گیری دربالارفتن عمر مفید ساختمان و کاهش آسیب های اکولوژیکی و درنتیجه حفظ منابع طبیعی خواهد داشت . معماری سنتی ایران را می توان تبلور معماری پایدار دانست و این پایداری را می توان در همه اقلیم ها مشاهده کرد که به صورت معمارانه،هوشمندانه و با مصالح بوم آورد به بهترین نحو با محیط زیست پیرامون خود تلفیق شده و باکمترین میزان استفاده از سوخت فسیلی بهترین نتیجه را فراهم می آورد. در این مقاله سعی داریم تا بابررسی مصالح نوین و عناصر معماری سنتی ایرانی شیوه ای جدید از معماری پایدار ایرانی ارائه دهیم تا ماهیتی سازگارتر با محیت زیست ، فرهنگ و اقلیم خود داشته باشیم.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ایرانی ، معماری پایدار ، معماری هوشمند ، طراحی اقلیمگرا ، مصالح هوشمند و نوین