ارزیابی تاثیر جداسازهای لرزه ای لاستیکی با میرایی بالا درآسیب پذیری سازه های متوسط و مرتفع

استفاده از روش های کنترلی در طراحی سازه ها بیش از پیش مورد توجه متخصصین قرار گرفته است. در این میان، جداساز ها با کاهش لرزش منتقل شده از زمین به سازه باعث تقلیل خسارت به اجزای سازه ای و غیر سازه ای می گردند. در این پژوهش از مدل سازی قاب های خمشی فولادی ۷ و ۱۱ طبقه با و بدون جداساز، استفاده شده است و تاثیرات جداساز در ایمنی سازه های متوسط و بلند با کمک تحلیل غیر خطی تاریخچه زمانی سنجیده شده است. مدل سازی ها تحت شتاب نگاشت زلزله السنترو صورت گرفته و نتایج نشان می دهد، جداسازها در روند کاهش پارامترهای برش پایه و شتاب بسیار موثر می باشند. در واقع با کاهش ۶۷ درصدی برش پایه در سازه متوسط و کاهش ۴۴ درصدی آن در سازه مرتفع، استفاده از این سیستم کنترل غیر فعال به همراه مهاربند باعث محدودتر نمودن احتمال تخریب ناشی از جابه جایی نسبی شده است. همچنین با توجه به بررسی روند تشکیل مفاصل پلاستیک در مدل ها، مشاهده گردید که سازه های دارای جداساز اکثرا در مرحله الاستیک باقی مانده و وارد مرحله پلاستیک نگردیده است. مفاصل پلاستیک تشکیل گردیده در سازه های بدون جداساز نیز از نوع نیروی محوری و البته در محدوده ایمنی جانی بوده است. شایان توجه است که جداسازها، در سازه های متوسط به نسبت سازه های مرتفع تاثیر به سزایی در روند کاهش برش طبقات، شتاب و جابه جایی نسبی دارند.

کلیدواژه ها:

کنترل غیر فعال ، جداساز لرزه ای ، مفاصل پلاستیک ، تحلیل تاریخچه زمانی