ارائه مدل ساختاری شهروندی زیست محیطی بر مبنای شهریت و سرمایه فرهنگی در بین شهروندان تبریز

شهرنشینی و رشد سریع آن، بر اقتصاد و محیط زیست یک منطقه تاثیر زیادی دارد. همچنین روحیات و شیوه زندگی مردم شهرنشین با گسترش شهرنشینی دستخوش دگرگونی های نسبتا زیادی می شود. از آنجایی که شهروندی زیست­محیطی در یک محیط اجتماعی و فرهنگی تحت عنوان "شهر" شکل می­گیرد و تحت تاثیر بسیاری از عوامل فرهنگی می باشد، تحقیق حاضر با هدف مطالعه ارائه مدل ساختاری شهروندی زیست­محیطی بر مبنای شهریت و سرمایه فرهنگی در بین شهروندان تبریزی انجام یافته است. روش مورد استفاده در تحقیق حاضر پیمایشی است. از ابزار پرسشنامه محقق­ساخته جهت جمع­آوری داده­های مورد نیاز استفاده ­شده است. جامعه آماری ساکنان بین ۶۴-۱۵ سال کلان شهر تبریز به تعداد ۴۰۷ نفر بر اساس فرمول نمونه­گیری کوکران تعیین و به روش نمونه­گیری خوشه­ای چندمرحله­ای، برای مطالعه انتخاب شده­اند.  نتایج نشان می­دهد که بین متغیر شهریت و شهروندی زیست محیطی (۶۵۸/۰) و همچنین بین متغیر سرمایه فرهنگی و شهروندی زیست محیطی (۷۳۶/۰) همبستگی مثبت و معنی داری وجود دارد. ضرایب مسیر مربوط به شهریت نشان داد که مدیریت شهری، بهداشت محیطی و امکانات و فناوری شهری به ترتیب با مقادیر ۵۲/۰، ۴۵/۰ و ۷۲/۰ واریانس شهریت را تبیین می ­کنند. همچنین ضرایب مسیر مربوط به سرمایه­فرهنگی نشان داد که سرمایه­فرهنگی عینیت یافته، تجسم یافته و نهادی به ترتیب با مقادیر ۵۳/۰، ۶۵/۰ و ۶۸/۰ واریانس سرمایه فرهنگی را تبیین می ­کنند.

کلیدواژه ها:

شهروندی زیست محیطی ، شهریت ، سرمایه فرهنگی