اثربخشی آموزش ارتباط موثر بر سبک های دلبستگی، نشاط اجتماعی و نگرش به عشق در زوجین

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر بخشی آموزش ارتباط موثر بر سبک های دلبستگی، نشاط اجتماعی و نگرش به عشق در زوجین است. این پژوهش، از لحاظ هدف، یک پژوهش کاربردی و به لحاظ روش یک پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون (مداخله ای) به همراه گروه کنترل می باشد. جامعه آماری شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به کلینیک مشاوره انتخاب در تهران که حدود ۱۰۰ نفر تخمین زده شده که با استفاده از جدول مورگان ۸۰ نفر به عنوان نمونه در نظر گرفته شد، که از این بین شرکت کنندگان داوطلب برای شرکت در دوره تعداد ۳۰ نفر به روش نمونه گیری به صورت غیر تصادفی در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارش شد. ابزار گردآوری داده ها اجرای پروتکل مهارتهای ارتباطی براساس امامی نائینی(۱۳۸۵)، پرسشنامه سبک های دلبستگی کولینز و رید(۱۹۹۰)، پرسشنامه شادکامی آکسفورد(۲۰۰۱) و پرسشنامه نگرش به عشق لی (۱۹۸۶) بود. تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده به دو روش توصیفی و استنباطی از نرم افزار SPSS۲۱ انجام شد. روش آماری تحلیل داده ها، تحلیل کواریانس بود. در این پژوهش، از آمار توصیفی برای محاسبل میانگین و انحراف معیار متغیرهای پژوهش و نشان دادن فراوانی و نمودارهای مربوط به آن استفاده شد و از آمار استنباطی به منظور بررسی فرضیه ها استفاده گردید.نتایج نشان داد که ارتباط موثر بر سبک های دلبستگی، نشاط اجتماعی و نگرش به عشق در زوجین اثربخش است.

کلیدواژه ها:

ارتباط موثر ، سبک های دلبستگی ، نشاط اجتماعی ، نگرش به عشق ، زوجین