رابطه هوش معنوی و خودکنترلی میان دانشجویان دانشگاههای تهران و شهید بهشتی

هدف: هدف این پژوهش، تعیین رابطه میان هوش معنوی و خودکنترلی دانشجویان دانشگاههای تهران و شهید بهشتی است. روش: روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری آن شامل دانشجویان دانشگاههای تهران و شهید بهشتی در گروههای آموزشی علوم پایه، علوم انسانی و فنی مهندسی بوده که از میان آنها ۳۷۴ نفر از دانشگاه شهید بهشتی و ۳۹۰ نفر از دانشگاه تهران به روش طبقه ای تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل دو پرسشنامه استاندارد در موضوعات خودکنترلی و هوش معنوی است که روایی آنها از طریق بررسی دیدگاههای خبرگان این حوزه و پایایی آنها از طریق محاسبه ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب برابر با ۹۰۶/۰ و ۹۴۹/۰ تعیین شده است. یافته ها: هوش معنوی ۴۵ درصد دانشجویان نمونه در وضعیت ضعیف و خیلی ضعیف قرار داشته و تنها ۱۶.۸ درصد دانشجویان نمونه در وضعیت قوی و بسیار قوی قرار دارند. خودکنترلی ۳۰.۳ درصد دانشجویان نمونه در وضعیت ضعیف و خیلی ضعیف قرار داشته و ۲۶.۵ درصد دانشجویان نمونه در وضعیت قوی و بسیار قوی ارزیابی شده اند. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد بین خودکنترلی و هوش معنوی دانشجویان دانشگاههای شهید بهشتی و تهران رابطه معنادار وجود دارد. از دیگر یافته ها، تفاوت هوش معنوی دانشجویان گروههای آموزشی مختلف دو دانشگاه و عدم تفاوت معنادار در خودکنترلی دانشجویان گروههای آموزشی مختلف دو دانشگاه است. همچنین نتایج، حاکی از تفاوت معنادار بین دو گروه دانشجویان زن و مرد در خصوص میزان برخورداری از ویژگی خودکنترلی و هوش معنوی است. بین میانگینهای سن دانشجویان در خودکنترلی نیز تفاوت معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

هوش معنوی ، خودکنترلی ، دانشگاه ، دانشجو