ارزیابی تغییر برخی شاخص های فیزیولوژیک و بیوشیمیایی حاصل از تعامل علف کش تریفلورالین و همزیستی میکوریزی با قارچ Glomus versiforme در گیاه آفتابگردان (رقم لاکومکا)

تاثیر غلظت های مختلف علف کش تریفلورالین بر روی خصوصیات فیزیولوژیک و میزان رشد ریشه و اندام هوایی، محتوای پروتئین کل، پرولین و اسیدهای آمینه آزاد در گیاهان آفتابگردان تلقیح شده با قارچ میکوریز (Glomus versiforme) و گیاهان غیرمیکوریزی در شرایط گلخانه ای مطالعه شد. در این مطالعه، ۶ غلظت متفاوت (صفر، ۵، ۱۰، ۱۵، ۲۰ و ۲۵ ppm) از تریفلورالین استفاده شد. نتایج به دست آمده در گیاهان ۵ هفته ای نشان می دهد که در گیاهان تیمار شده با علف کش، طول ریشه و ساقه، وزن تر و وزن خشک اندام هوایی و ریشه کاهش یافته است، که این کاهش در غلظت های بالای علف کش (۱۵، ۲۰ و ۲۵ ppm) معنی دار است. جلوگیری از رشد در گیاهان میکوریزی نیز مشاهده می شود، ولی نسبت به گیاهان غیرمیکوریزی کمتر است. با افزایش غلظت علف کش محتوای پروتئین کل در ریشه و اندام هوایی کاهش یافته است. ریشه های گیاهان میکوریزی از محتوای پروتئین کمتری در مقایسه با گیاهان غیرمیکوریزی برخوردارند. با افزایش غلظت علف کش، محتوای پرولین و اسید های آمینه آزاد در ریشه و اندام هوایی افزایش یافته است. طبق این نتایج، پیشنهاد می شود که قارچ میکوریزای آربوسکولار می تواند در تحمل سمیت تریفلورالین به گیاه زراعی آفتابگردان کمک کند.

کلیدواژه ها:

آفتابگردان ، اسیدهای آمینه آزاد ، پروتئین کل ، علف کش تریفلورالین ، میکوریز